Het is nu 6 maanden geleden dat ik mijn dochter van 11 heb kunnen knuffelen. Ik heb co-ouderschap om de week een hele week. Tijdens de wissel was er altijd wel iets(beschaafde uitspraak), en altijd in het bijzijn van onze dochter. Hoewel de liefde tussen ons kind en mij super was en duidelijk was dat zij het super naar haar zin heeft bij ons(ik woon samen, en ook gezien en bevestigd door anderen), kreeg ik na weer een waanzinnige week van lachen, kietelen, en bij het slapen gaan “Papa ik hou van jou, ik hou ook heel veel van jou schatje”, en net voor de wissel, “Papa en vriendin tot volgende week”, een brief thuis vlak voordat ze weer bij ons kwam, met daarin, “Papa ik ben ongelukkig bij jou, ik wil bij Mama blijven wonen”.
Onbegrip alom, boos, verdriet, machteloosheid, want mijn liefde voor mijn dochter zorgde ervoor dat ik geen onverantwoordelijk gedrag ging vertonen. Maar wat nu dan?
De nette weg bewandelen, steeds hogere lagen bewandelen om samen met mijn ex en een autoriteit aan tafel te komen. Pas na aangifte bij de politie(aan de deur van mijn ex had ik een officiële “nee jij krijgt je dochter niet mee” nodig) stapte Veilig Thuis bij en kwam er “drang” bij mijn ex voor een gesprek. Dat loopt nu nog steeds. Mijn grootste energie vreter van alle maanden en de 8 jaar ervoor, was dat ik het gedrag van mijn ex niet begreep als er gehandeld zou worden “in het belang van mijn dochter”. Sinds een week ben ik er dan achter. Alle uitspraken gedaan door mijn ex en de plotse gedrag-verandering van mijn dochter worden exact letterlijk uitgeschreven in allerlei onderzoekingen van ouderverstoting(PAS) De Vertaling van Gardner, zijn onderzoek is woord voor woord gelijk aan de uitspraken van mijn ex.
Er zijn wat tegenstanders omtrent het woord “Syndroom”, Ik ben geen specialist en wil mij ook niet zo als dusdanig benoemen na het lezen van de vele artikelen. Wel is er nu begrip, herkenning en bevestiging “ik ben niet gek, er is niks mis met mij”. Dat sterkt mij.
Echter is nu de vraag wat nu? Er is veel te doen omtrent de ervarings en opleidings bagage van de hulpverleners en rechters. Daar ik nog in het begin stadium zit kan ik daar nu nog niks over zeggen en slechts vertrouwen op de uitspraak van deze hulpverlener “heb vertrouwen”. Dat is uiteraard een erg zware opgave in mijn emotionele achtbaan tussen gevoel en rationeel denken.
Ik geloof zeker dat men en ook ik laat mij wel eens verleiden tot wanhopige gedachten en rare daden denken, echter ik geloof stellig dat dit niet de oplossing is. Ik spreek veel met mensen om mij heen, en als er 1 ding is wat er als raad tussen uit springt dan is het “laat je NIET verleiden, wees die stabiele te gekke vader voor jouw dochter zoals je altijd bent, voeten op de grond houden”. Ik geloof dat als je instaat bent dat uit te stralen naar je omgeving dan levert dat veel meer op als……
Het respect van mijn dochter en vriendin is het allerbelangrijkst, “mijn papa heeft altijd netjes en op de juiste manier voor mij gevochten, mijn man is altijd rustig en verstandig gebleven”.
En geloof mij, op die plek zit ik ook niet altijd.
Duim voor ons(mijn dochter, mijn vriendin, ikke en zelfs mijn ex), mijn ex is hoe dan ook de moeder van ons kind.
Hopelijk kunnen jullie hier iets mee.
]]>