Reacties op: Waarom kinderen niet openstaan voor het verhaal van de verstoten ouder

Door: Jolanda

Thu, 01 Aug 2019 08:58:37 +0000

Hallo, helaas heb ik hetzelfde verhaal. Ik heb mijn dochter al een jaar niet meer gezien. Haar vader heeft altijd slecht over mij gepraat: niet direct, maar altijd in een manipulatieve manier. Ik heb 10 voorbeelden: ik ben eens met haar naar Walibi in Biddinghuizen gegaan, met de auto. Toen we terugkwamen kwam haar vader ons tegen en vond het belachelijk dat ik samen met haar met de auto was gegaan. Onverantwoordelijk zelfs omdat er iets had kunnen gebeuren. Mijn vriend en ik gingen met de caravan en onze kinderen (mijn dochter en zijn zoon) naar Kroatië: mijn dochter van toen 7 wist me te vertellen dat het eigenlijk kindermishandeling was om zo lang met kinderen in de auto te rijden. Ik had haar een sleutel gegeven en hij gebruikte deze om op mij te wachten als hij haar thuisbracht. Soms was hij zo boos op mij dat op straat zo hard stond te schreeuwen dat mijn buurvrouw kwam vragen of ze de politie moest bellen (ook weer waar mijn dochter bij stond). Ik heb altijd, en wellicht veel te veel geprobeerd om de banden mijn dochter te verstevigen, maar zij is zo enorm idolaat van haar vader dat alles wat hij doet goed is en ik kon niks meer goed doen. Op een gegeven moment heb ik een tweede baan in de horeca genomen zodat we meer leuke dingen konden doen. Niks was goed meer. Ze werd heel erg brutaal, heeft me zelfs geslagen: haar vader vond dat normaal: want ze had toch gelijk en hij kon haar alleen maar steunen in het feit dat ze geen respect meer voor me had. Ik heb heb gelukkig nu een hele lieve vriend die me steunt. Mijn vriendinnen en mijn zussen die dit allemaal hebben zien gebeuren steunen me. Als ik hun niet had gehad dan was ik er helemaal onderdoor gegaan. Ook ik zou mijn dochter door elkaar willen schudden zodat haar ogen eens open gaan. Ze is nu 16, leeft helemaal onder de invloed van hem en zijn familie en ik hoop met heel mijn hart dat ze op een leeftijd komt waarop ze gaat inzien wat er gebeurt is. Voor nu heb ik de hele harde beslissing genomen dat ik haar wil zien als ze inziet wat er gebeurt is, dan is ze welkom. Krijg ik alleen maar verwijten en denk ze dat ze me nog altijd als een (letterlijk) hoop stront kan behandelen, dan niet! Ik probeer nu van mijn leven te genieten: ik heb een super leuke vriend, zijn kinderen zijn gewoon aardig, netjes en leuk, ik ben met een opleiding bezig, mijn sociale contacten zijn gezellig en op mijn werk gaat het goed. Maar toch is mijn leven niet compleet en heb ik onwijs verdriet om en medelijden met mijn dochter. Dit heb ik nooit voor haar gewild.

]]>

Door: Angela

Thu, 25 Apr 2019 21:50:16 +0000

Nou Herman, het is inderdaad een lijdensweg vooral wanneer betreffende kinderen ondertussen volwassen zijn geworden in een tijd waar we het woord ouderverstoting niet eens kenden. Mijn zoon is geboren in 1982. Ik was een uit huis geplaatst meisje die meer “slaag dan te vreten” kreeg. Da’s hier een ouderwetse manier om te vertellen dat je vaak klappen kreeg thuis. Opgegroeid in ruzies die er heftig aan toegingen. Wij als kinderen waren een stel zenuwpezen. Ik heb me eigenlijk opzettelijk zwanger laten maken om onder het juk uit te kunnen komen. Op mijn 16de trouwde ik met een gast uit misschien wel de meest asociale familie van de stad waar ik vandaan kwam. Achteraf noemde ik hem de intellectueel van de familie. Op mijn 17de is mijn zoon geboren. Toen hij 10 weken was heeft hij door het inenten terwijl mijn kind koorts had ervoor gezorgd dat hij een hersenvliesontsteking kreeg. Afschuwelijk is dat geweest, er waren ook kritieke momenten bij en niet wisten of hij het zou overleven. Dat heeft hij dus wel overleefd anders zat ik nu niet hier mijn verhaal te schrijven.
Vanwege onze leeftijd en nog lang niet volwassen zijn werd ik in een periode waarin er vaak ruzies waren verliefd geworden op een ander. Was schijnbaar kwetsbaar want het bleek een man met een alcoholprobleem te zijn. Mijn ex is altijd negatief geweest wanneer het om mij ging. Na de scheiding kwam er natuurlijk een bezoekregeling en mijn ex ging best extreem te werk. Als mijn zoon op weekend ging werden de kleertjes van hem verwisseld voor een setje dat door mijn ex was gekocht en die mocht
mijn zoon ook echt niet aan hebben wanneer hij thuis was. Voordat mijn zoon weer terug gebracht werd ging het tegenovergestelde de kleertjes die van ” hun waren gingen uit en zelfs als de kleertjes vuil waren tot het ondergoed aan toe moest hij toch zijn vuile spullen aan om voorts dan thuis gebracht te worden. Ik ben een paar jaar later opnieuw getrouwd en heb uit dat huwelijk twee dochters. Een moeilijke relatie met een man met waanstoornissen en veel ruzies. Opnieuw gescheiden toen mijn jongste dochter 2 jaar was. Mijn zoon was toen 12 jaar. Hij gaf eigenlijk altijd veel problemen. En kreeg nooit steun van mijn ex maar tegenovergesteld. Die lui van die asofamilie waren eigenlijk erg simpel en dat viel me later pas op. Mijn zoon heeft ons veel tegen elkaar uitgespeeld en mijn ex trapte daar in want hij geloofde liever iets anders dan mij serieus te nemen wanneer ik met hem contact opnam over incidenten die zich hadden voorgedaan. Waaronder stelen en brandstichting. Wat hij deed was mijn zoon altijd het voordeel van de twijfel geven. Alsof ik met zoiets kwam om te “stoken” zei hij. Echt? Dan kan je toch niet menen. Maar nog even weer terug naar de tijd van de tweede scheiding want na de geboorte van de jongste werd ik zwaar depressief en ook nog de problemen met de tweede man zijn wanen trok ik het niet meer om de opvoeding van mijn zoon op een goede manier te doen. Als vader vond ik mijn ex een prima kerel in die tijd en omdat ik zelf een uithuisplaatsing heb gekend was dat ook het laatste wat ik voor mijn eigen kind wilde. Heb zelfs mijn moeder gevraagd of ze het een tijdje wilde proberen door die zorg tijdelijk over te nemen. Dat heeft ze niet gedaan en in het belang van mijn zoon is hij op zijn 12de bij zijn vader gaan wonen en werd de bezoekregeling omgedraaid. Weer een paar jaar later een derde partner getrouwd. Voor het eerst in mijn leven had ik echt een maatje gevonden.
Tja dat dacht ik dus. Na een relatie van 8 jaar heeft hij in een burnout alles achter gelaten. Nooit meer terug gezien. Na de scheiding kreeg mijn zoon een vriendin en verhuisde met haar mee naar Zeist. Ik was na die laatste relatie heel erg de weg kwijt dus had niet meteen door dat ik me ongerust zou moeten maken over dat ik van mijn zoon steeds minder hoorde. Dat ik bijv. met de beste vriend van mijn zoon uit eten was en heel toevallig mijn zoon belde. Ik kon bijna woordelijk horen hoe negatief en boos hij was jegens mij. Nu is hij nogal driftig van aard en het beste was dan om maar niet teveel druk uit te oefenen dan draaide hij meestal wel bij. Maar dat is alleen maar van kwaad tot erger geworden. Tijdens een enkele keer dat ik hem aan de telefoon had heb ik hem op de man af gevraagd waarom hij zo opgefokt en Bois deed naar mij want vond dit erg vervelend, verdrietig. Hij werd heel boos en bleek een kleinigheidje dat ooit eens was voorgevallen totaal uit zijn verband te hebben gehaald en toen ik er op in probeerde te gaan verbrak hij de verbinding. Ik belde terug maar hij nam niet op. Ik heb hem een sms’je gestuurd en kreeg als reactie dat ik hem met rust moest laten anders kwam hij bij mij de boel verbouwen. Dat zijn in het verleden een paar keer de woorden die mijn ex gebruikte tegen mij wanneer hij weer eens geloofde dat ik mijn zoon vals beschuldigde volgens hem.
Nou dan ga je over een grens voor mij. Dat hoef ik niet te pikken van mijn kinderen. Van niemand eigenlijk. Mijn zoon deed een enkele keer een poging om contact te hebben maar zodra ik begon over waar zijn boosheid in eerste instantie vandaan kwam en nog steeds weet ik de reden niet. Maar hoor viavia dat ze niet gek vinden dat ik mijn zoon niet meer zie. Maar inhoudelijk zeiden ze niet wat daar dan over verteld was. Maar het hele sociale netwerk van mijn zoon en deels ook van mij gingen zich steeds meer haatdragend en boos opstellen jegens mij. Als ik probeerde met die mensen in contact te komen werd ik gewoon genegeerd. Nu is mijn zoon vader geworden in 2014 en uiteraard heb ik mijn kleinzoon nog nooit gezien. Mijn jongste dochter was al twee jaar eerder moeder geworden en na de pijnlijke scheiding van mijn laatste partner waarin ik heel depressief en levensmoe was kreeg mijn leven weer een doel. Tussen mijn dochters en mijn zoon was ook al vele jaren geen contact. En mijn jongste dochter besluit na ruim 12 jaar om het contact met mijn zoon aan te gaan. Ik heb ook al jaren met mijn oudste kleinzoon een hele goede band en omdat mijn dochter niet de makkelijkste is via Buurtzorg een soort van bezoekregeling op papier zodat ik ondanks de conflicten die ik met mijn dochter heb wel gewoon contact heb met mijn kleinzoon. Sinds twee weken heeft mijn jongste dochter dus contact met haar halfbroer. En sinds dat contact er is is ook de jongste dochter rücksichtslos en vijandig, respectloos en van de ene op de andere dag mag ik mijn oogappeltje nieteer zien. En wat ik haar allemaal heb aangedaan schrijft ze via Messenger. Geen details, niets concreets.
Mijn God, wat is dit?
Gaat mijn zoon nu proberen me nog meer te beschadigen dan al gebeurt was?

Mijn zoon is ondertussen 36 jaar, mijn jongste dochter 25. Ik begin de moed een beetje te verliezen. Wettelijk heb je niks in de melk te brokkelen. Het is gewoon gruwelijk je na jaren te realiseren dat je ex op een smerige manier het leven van mijn zoon, kleinzoon en dat van mij voor het leven heeft beschadigd.
A

]]>

Door: Herman

Thu, 11 Apr 2019 10:27:37 +0000

Eva, jij raakt nu precies de kern van het probleem. Eindelijk, wat een opluchting voor mij. Ouderverstoting wordt veroorzaakt door vrouwen (neen, ik heb het niet over die ene uitzondering, dus eerst mijn hele reactie lezen). Meestal is het de moeder van het kind (de kinderen) en als die het niet is, dan de nieuwe vriendin van pa!!! Met alle moederschapsidealen zeker in de westerse wereld en dan zelf geen kinderen kunnen krijgen…, hoe leg je zoiets uit als moderne carrière vrouw? Vroeger kwam de (geestelijke) vertegenwoordiger van de kerk even langs met de vraag of hij een handje kon helpen. Nu in de 21e eeuw gaan we niet of nauwelijks meer naar de kerk dus moeten we het zelf oplossen.

Pa is allang blij dat hij niet meer iedere avond alleen voor televisie hoeft te zitten, zelf moet koken en elk weekend in de kroeg op zoek moet naar seks. Heeft hij dit alles gevonden in zijn nieuwe vriendin, dan zal hij volledig naar haar pijpen (grappig woord eigenlijk) gaan dansen. En als zijn nieuwe liefde dan ook nog eens een narcist is of een persoonlijkheidsstoornis heeft (net als mijn ex Fabiana), dan is een plus een inderdaad twee.

Conclusie: de oorzaak van ouderverstoting ligt in bijna alle gevallen bij de vrouw (moeder, nieuwe vriendin van pa, ex vriendin van pa, oma Bep, de vrouwelijke rechter(s), de jeugdhulpverleensters of zelfs de buurvrouw). De oorzaak van ouderverstoting ligt dus zelden bij de man! En mocht hij al een poging willen ondernemen, zal Vrouwe Justitia (al dan niet geblinddoekt) hem snel tot de orde roepen.

En dat die ex man van jou een sukkel is, daar zijn we het volledig over eens.

Ook zijn we het eens dat alle omstanders niets deden. Maar ook en met name onze overheidsdienaren zoals de rechterlijke macht, jeugdzorg, politie en openbaar ministerie hebben de klok inderdaad ergens horen luiden… (de rest vul je zelf maar in). Ze stonden erbij, keken ernaar en deden natuurlijk niks. Daadkracht ontbreekt volledig bij al deze ambtenaren. Logisch, want mensen die wel van aanpakken weten zijn in dienst bij het bedrijfsleven en niet bij de overheid. Wie wil er nu werken bij de belastingdienst, een gemeente, de politie of het openbaar ministerie? Ik in ieder geval niet!

Een niet functionerend overheidsapparaat, dus dan moet onze wetgever maar eens aan de slag en dat is de politiek. De burger wil het laatste decennium grote verandering in Nederland en stemt massaal op de nieuwe partijen. Verandering (!), dat is niet gewenst want dat kan de positie van de gevestigde orde aantasten, dus sluiten ze deze nieuwe partijen bij voorbaat al buiten. Ofwel een cordon sanitaire waarbij de nieuwe grote partijen (gekozen door het volk) onmiddellijk worden buitengesloten door de gevestigde orde.
Welcome in the Netherlands and our proud democracy… Volgens mij leven we nog immer in de beginjaren van de 19e eeuw (Napoleon Bonaparte bestuurde Europa) in ons lage landje aan de zee!

Rest de vraag hoe verstoten kinderen straks hun eventuele kinderen zullen opvoeden, ‘goed’ voorbeeld doet ‘goed’ volgen ben ik bang. L’histoire se répète!

]]>

Door: Tiswat

Wed, 10 Apr 2019 18:56:30 +0000

Ik ben geen groot fan meer van mijn ex maar de band tussen hem en de kinderen vind ik voor alle partijen zeer essentieel. Dit maakt dat mijn kinderen al 7 jaar onbezorgd zowel bij mij als bij hem kunnen zijn.

In tegenstelling tot mijn vriend. Hij ziet zijn kinderen al jaren niet meer omdat de moeder van zijn kinderen exact hetzelfde deed als in het verhaal is beschreven en alle autoriteiten achter zich wist te scharen. Uiteindelijk heeft hij er voor gekozen om zijn kinderen rust te geven en niet meer op bezoeken aan te dringen. In hun belang en in dat van zijn vriendin, moeder, familie en zichzelf. Maar er gaat geen dag voorbij of hij praat over zijn kinderen. Hoopt dat ze hem.ooit opzoeken. Ik hoop mee en hoop vooral dat ze hem dan zullen accepteren zoals hij is. Een lieve goede hardwerkende vrolijke vent die het vuur uit zijn sloffen loopt voor iedereen die hem lief is. Ik duim!!!

]]>

Door: Eva

Tue, 02 Apr 2019 10:00:14 +0000

Beste Margot,
Ik heb dit helaas precies zelf zo meegemaakt met mijn dochter die toen ook 14 jaar was. Het was een nachtmerrie. Bij ons gebeurde het in 1 keer toen haar vader een nieuwe vriendin kreeg die zelf geen kinderen had en ze ook niet kon krijgen. Ze heeft mij op alle mogelijke manieren zwart proberen te maken bij mijn dochter en ik had totaal geen natuurlijk gezag meer over haar omdat ze haar vader ging bellen als ik vond dat ze straf moest hebben ( huisarrest en niet naar schoolfeestje als ze overdag niet naar school ging en spijbelde) Met zijn vorige vriendin kon ik goed communiceren en ging ik ook overleggen wat we uit zouden dragen naar mijn dochter toe zodat ze bij haar vader thuis op 1 lijn zouden zitten met mij ( bijvoorbeeld zaken als dat ze op haar dertiende hoge hakken wou en ze ging klagen dat ze die van mij niet kreeg dan zei die vriendin dat ze begreep dat ik dat niet goed vond, haar ) Die destijds nieuwe vriendin van haar vader ging zelfs naar mijn moeder en zus met mijn dochter om te vertellen dat ik er emotioneel niet voor mijn dochter zou zijn en ik nooit met mijn dochter sprak over waarom ze spijbelde. Ik deed niet anders dan op haar inpraten en had toen zelf hulp gezocht bij JZ. Mijn moeder en zus geloofden die nieuwe vriendin en dit had er toe geleidt dat ik ook heel lang geen contact meer had met mijn eigen familie! Mijn dochter is bij haar vader gaan wonen en moest daar in de omgeving naar een andere school. Uiteindelijk was het zo dat ze dan wel de weekenden bij mij kwam en werden de zondagavonden een drama omdat ze moest huilen en ziek was van heimwee naar mij als ze doordeweeks bij haar vader was. Hierover waren haar vader en nu inmiddels toenmalige vriendin kwaad op mijn dochter en is mijn dochter doordeweeks bij mijn moeder gaan wonen om niet weer van school te moeten switchen en heeft ze eindexamen gedaan en toen weer bij mij komen wonen. Het was een hel die tijd en ze heeft toen ook heel lang geen contact meer gehad met haar vader en mijn zus was er achteraf kapot van dat ze mij niet geloofde. Ik vind het vreselijk dat jij dit nu ook mee moet maken en mijn ervaring is dat hoe harder je aan je kind trekt, hoe meer tegengas je krijgt van de verstotende ouder ( en evt partner) Ik heb toen besloten om mijn dochter te laten gaan, met pijn in het hart maar hier was niet tegen te vechten omdat ook JZ en hulpverleners geloofden dat ik niet emotioneel bereikbaar zou zijn voor mijn dochter en de vriendin van haar vader zo goed naar haar kon luisteren. ( volgens de rapportages) Het is nu inmiddels uit met die vriendin maar nog steeds komt mijn dochter af en toe bij haar en mjn dochter die nu volwassen is heeft nog steeds niet door wat voor vies spelletje er is gespeeld door haar. Die vrouw heeft ook een vriendin van mijn dochter opgevangen die het thuis moeilijk had en dat meisje ook helemaal ingepalmd. Nu is ze als een soort van pleegmoeder voor dat inmiddels ook volwassen meisje, ze heeft haar rijlessen betaald bijvoorbeeld. Ik denk dat ze een soort van “reddende engel” syndroom heeft. Ik wens je veel sterkte en als je dit wilt oplossen raad ik je aan om toch de hulpverlening in te schakelen om toch nog kans te maken op erkenning van het probleem. Zowel haar vader als die destijds nieuwe vriendin hebben allebei een alcoholprobleem en mijn dochter heeft veelvuldig moeten meemaken dat ze allebei dronken waren en dan ruzie met elkaar gingen maken. Destijds was dat ook de reden dat ik van haar vader wilde scheiden omdat hij altijd een kwade dronk had en ik mijn kind niet in zo’n omgeving op wilde voeden.

]]>

Door: Corine de Groot

Sun, 27 Jan 2019 01:57:08 +0000

Op mijn 17e verliet ik mijn ouderlijk huis. Ik ontvluchtte mijn narcistische vader. De verstoter zal altijd zeggen dat het bij het kind zelf lag. Door al het leed en onrecht wat mij in mijn jeugd was aangedaan besloot ik mijn ouders uit mijn leven te bannen, uit pure zelfbescherming. Mijn zwakke, gehersenspoelde moeder keek de andere kant op. Ik denk nu uit angst pm kritiek te durven uiten. Mijn vader duldde geen tegenspraak, ook niet van mijn moeder. Ik heb door de jaren een moeizame relatie met mijn moeder gehad. Na 10 jaar raapte ik de moed bijeen en nam contact op. Haar reactie was dat zij geen contact wilde. Ook niet met haar kleinkinderen. Ik ben dus 2 keer verstoten. Ze heeft van meet aan de omgeving bewerkt met leugens over mij. Ze heeft nooit de confrontatie aan wiilen gaan om mijn verhaal te horen. Ik deed wel pigingen maar dan huilde ze als een slachtoffer, zg zielig van verdriet. En daarmee frustreerde ze het gesprek en de mogelijkheid het recht te zetten. Het is ook nooit goed gekomen. Ik heb weer jaren nodig om ook deze ouderverstoting te verwerken. Zal het verdriet hierom stoppen als ze er niet meer is?

]]>

Door: Margot

Sat, 29 Dec 2018 20:06:05 +0000

Hallo… Ik word bijna misselijk van angst en onrust na het lezen van het artikel en de reacties. Ik ben al 14 jaar gescheiden. Het contact met mijn ex is altijd problematisch geweest. Geen enkele afspraak of regel werd door hem gehouden. Ik kan er een boek over schrijven. Mijn kinderen zijn 16 en 14 inmiddels. Iets meer dan een jaar geleden, belandden mijn dochter en ik in heftige puberstrijd. Of het gestook van haar vader, waar ik later weet van kreeg, daar een rol in heeft gespeeld weet ik niet. Maar vanaf de 1e keer dat hij haar bij mij weghaalde als ze hem belde omdat wij ruzie hadden, was mijn autoriteit als moeder om zeep geholpen. Het maakte niet uit dat ik hem vroeg het mij zelf met mijn dochter te laten oplossen. Uiteindelijk was ze niet meer te handelen en heb ik haar laten gaan. Bij toeval wist ik door een oude gsm van haar, die mijn zoon tijdelijk mocht gebruiken, hoe mijn ex al heel lang over mij praatte en stookte. Ik hoopte dat dat op zou houden als ze daar eenmaal zou wonen. Voegde me in de omgekeerde omgangsregeling, 2 dgn/2 nachten per week zou ze bij mij zijn. Het belangrijkste voor mij was het herstel van onze band, die altijd goed is geweest. Ik heb haar weken niet gezien. Tijdens de kerstvakantie is ze één kerstdag bij mij geweest en in die 24 uur hing mijn ex minstens 3x aan de telefoon met haar. Niet lang daarna kwam ik er achter dat hij haar al bij mij had uitgeschreven. Zonder dat ik het wist. Ik geloof nog steeds niet dat mijn dochter spontaan uit zichzelf een brief aan de rechtbank heeft geschreven. Daaruit volgde een zitting waar mijn ex met advocaat bij aanwezig is geweest. Ik ben niet gegaan omdat ik weet hoe alles wat daar op het scherpst van het mes gezegd zou worden, bij hem thuis en dus bij mijn dochter wordt neergelegd. Mijn ex heeft de kinderen al met zoveel leugens opgezadeld in het verleden… En als ik daar al de waarheid tegen over wilde zetten, zeiden de kinderen dingen als:”Papa zei al dat je dat zou zeggen.” Of:”Jij zegt dit en papa zegt dat. Ik weet niet wie ik moet geloven.”Hoe erg is dat??
En nu, een jaar verder, merk ik dat hij haar probeert weg te houden. Ik moet elke week “vechten” om haar 2 dgn hier te krijgen. Stel zelf steeds dagen voor. Krijg of geen antwoord of pas op het allerlaatste moment. Hij schuift haar er vaak tussen. Dat ze niet wil. Of te druk is. Wat dan later niet waar blijkt te zijn. Ze krijgt mooie spullen, veel nieuwe kleren en vooral veel vrijheid… Want ik als moeder zat er volgens hem veel te veel boven op… Als ze eens langer wil blijven, krijgt zij de wind van voren… Mijn zoon ziet alles vooralsnog een stuk scherper dan zijn zus. Hij ziet dat zijn vader het mij moeilijk maakt. Maar het is zijn vader en hij houdt van hem. En zo hoort dat ook. Ik heb de kinderen altijd gestimuleerd naar hun vader. Altijd gezorgd dat ze hun dagen bij papa waren. Als dat ivm werk eens niet kon, zorgde ik dat de dgn werden ingehaald. Ik ben heus wel eens pissig geweest over hun vader. Ik ben ook maar een mens. Maar wat er nu gebeurd valt me zwaar om alleen te ondergaan. Praten met mijn ex, doe ik niet meer. Ik mail over de af te spreken dagen. Vooral zodat ik de afspraken zwart op wit heb. Want ze zijn als het erop aan komt niets waard… Ik heb hem gezegd dat ik er werk van ga maken als hij doorgaat mijn dochter bij mij weg te houden. Dan lacht hij smalend… En ik weet dat het moeilijk zal worden een rechter van mijn kant van het verhaal te overtuigen. Want ik ben gek en boos en heb borderline. Heb ik niet en ben ik niet. Ik wil niet meer, maar wel dat waar mijn dochter en ik minimaal recht op hebben. Ik voel me alleen en machteloos en onbegrepen. En soms kan ik gewoon niet meer. Ik weet niet wat ik kan doen. Ik probeer in te zetten op de goede band die ik altijd met beide kinderen heb gehad. Ik heb daar altijd bewust in geïnvesteerd…Zou mijn dochter soms wel door elkaar willen schudden. “OPEN JE OGEN. ZIE WAT ER GEBEURT!” Maar ik merk aan alles dat hij haar al in the pocket heeft…

]]>

Door: Ingeborg Steijlen

Mon, 24 Dec 2018 13:14:36 +0000

Dag Mient,

Je schrijft: ‘At the end, met slechts verliezers aan alle kanten.’ En zo is het mijns inziens ook.
Ik ben bang dat het in vele gevallen van oorlog en crisis in de wereld net zo gaat. Er staat een geestelijk ongezond iemand op, velen hebben het niet door en worden – soms zelfs fanatiek – meewerkende omstanders die de ellende alleen maar helpen vergroten.
Ook in het geval van ouderverstoting hoeft de mishandelende/verstotende ouder er zelf niet zo heel veel meer aan te doen. De omstanders blijven het ‘werk’ tot in lengte van dagen verrichten.
Gezien hun belangen, schaamte, schuld, gebrek aan moed, groepsdruk enzovoorts kunnen zij niet meer terug. Zij hebben kennis van de waarheid en elk deëscalerend voorstel geweigerd. Om hun eigen hachje te redden moeten zij mij als gek en het grote kwaad blijven zien. Intussen lopen deze omstanders als makke schapen achter iemand aan, die liegt met het gemak waarmee water uit de kraan stroomt.
Ik heb er uitermate weinig hoop op dat er ooit nog eens een omstander het ‘licht’ gaat zien, daarvoor uit durft te komen en ernaar gaat handelen. Maar dan nog, het kind heeft dan al jarenlange mishandeling achter de rug.
Ik sluit me helemaal bij je aan, wat rest is pure tragiek voor allen én – bij mij in ieder geval – het aangrijpen van elke kans om kennis over ouderverstoting te vergroten.

Heel veel sterkte gewenst.

Met vriendelijke groeten,
Ingeborg Steijlen

]]>

Door: Mient Dijkstra

Thu, 20 Dec 2018 11:29:06 +0000

Dag Ingeborg,

Dank voor je letters, ze zijn maar al te waar. Ik ben zo’n vader die één van z’n kinderen nu al ruim acht jaar niet meer ziet, door toedoen van mijn ex, die als tegenprestatie voor dit alles overigens nog altijd een torenhoge maandelijkse PA-bijdrage van mij mag ontvangen, zeg het maar. Ik hoop werkelijk dat Karma bestaat, al lijkt het daar nog altijd niet op. Gelukkig had ik nog een kind, dat al die tijd wel sterk genoeg in z’n schoenen stond en als onafhankelijke denker uiteindelijk wel bestand was tegen z’n manipulatieve moeder en z’n weg naar mij altijd wel wist te blijven vinden. Uiteindelijk heeft hij zelfs nog een paar jaar bij mij gewoond voordat hij zelf op kamers ging wonen. Moet er eerlijkheidshalve wel bij zeggen, dat mijn ex hem een maand voordat hij 18 werd een soort van uit huis had gezet, niet geheel toevallig op het moment dat alle financiele compensaties voor haar zouden komen te vervallen, maar dat geheel terzijde… Hoe berekenend kan een mens zijn! En die omgeving, die in de tussentijd, alleen maar wegkijkt, daar moet je heel snel afscheid van nemen, die zijn inderdaad medeverantwoordelijk geweest aan al deze ellende… At the end, met slechts verliezers aan alle kanten.

Groet,

Mient.

]]>

Door: Mariet

Mon, 10 Dec 2018 15:29:59 +0000

Nu de rechtbank nog.
Zij geloven ook het verhaal van de controlerende ouder.
Hier gaat enorm veel mis.

]]>