Kinderen die na een scheiding een ouder verstoten zijn gaan geloven dat alle narigheid, stress en ellende in hun leven door die ouder wordt veroorzaakt. Dat heeft de ‘controlerende’ ouder er subtiel ingeprent door alles wat met de andere ouder te maken heeft negatief uit te leggen en hem of haar consequent zwart te maken. De controlerende ouder bedient zich van uitgekiende manipulatiestrategieën waardoor het kind steeds meer afstand neemt van die ‘slechte’ ouder. Tegelijkertijd pretendeert de controlerende ouder zelf de meest liefdevolle, zorgzame en beschermende ouder te zijn die er bestaat. Vervreemde kinderen denken dat ze het zonder – de liefde van – deze ouder niet redden in het leven en doen daarom angstvallig wat die van ze verlangt.
Een effectieve methode om een wig te drijven tussen het kind en de andere ouder, is door die ouder richting het kind consequent in een kwaad daglicht te stellen. Alles wat die ouder doet, vindt of zegt wordt door de controlerende ouder negatief uitgelegd of verdraaid. Als dat niet het gewenste effect heeft wordt zwaarder geschut ingezet, zoals leugens of valse beschuldigingen (van mishandeling of misbruik). Heel geraffineerd, zowel met als zonder woorden, wordt het kind besmet met de gedachte dat die andere ouder niet deugt, niets om het kind geeft, niet beschikbaar en zelfs gevaarlijk is.
Authentieke herinneringen worden gewist
Herinneringen van kinderen aan leuke gebeurtenissen met de andere ouder worden vervormd of overschreven door ‘nieuwe’ herinneringen. Stuk voor stuk buigt de controlerende ouder die om naar onplezierige, pijnlijke of teleurstellende belevenissen die nooit hebben plaatsgevonden. Vooral jonge kinderen (tussen 7 en 12 jaar) zijn gevoelig voor suggestieve informatie en ontwikkelen gemakkelijk valse herinneringen aan nooit-gebeurde voorvallen. Onderzoek door de Universiteit Maastricht toont dat aan. Daar komt bij dat jonge kinderen de bron vergeten van hun herinneringen. Als een gebeurtenis hen is aangepraat, weten ze dat niet meer en denken dat het hun eigen, authentieke herinnering is. Ze zijn ervan overtuigd dat het echt gebeurd is, zelfs als het zeer onwaarschijnlijke gebeurtenissen zijn.
Kinderen betrekken bij persoonlijke zaken en volwassene problemen waar ze niets mee te maken hebben of (nog) niet begrijpen, is ook een beproefde methode bij ouderverstoting. De controlerende ouder zet zichzelf neer als slachtoffer (van de andere ouder) waardoor kinderen medelijden krijgen en zich verantwoordelijk voelen om die ouder te helpen en te beschermen.
Bang gemaakt voor papa
Ter illustratie enkele uitspraken van de kinderen van Frans uit het raadsonderzoek. Ze zijn dan 15 en 13 jaar oud en hebben al zes jaar geen contact met hun vader. Na de scheiding woonden ze bij Frans, maar zijn ex deed valse aangiften en wist zich zo de kinderen toe te eigen. Sindsdien wonen ze bij haar en beweert de ex dat ze is gevlucht omdat Frans haar jarenlang mishandelde. In werkelijkheid beëindigde Frans de relatie omdat zij vreemdging.
Onafhankelijk van elkaar vertellen de kinderen dat hun ouders uit elkaar zijn omdat papa mama heel veel pijn deed. De dochter (15) weet allerlei uiterst ongeloofwaardige en bizarre details te vertellen over de zogenaamde mishandelingen van mama door haar vader. Dat ze met een honkbalknuppel werd geslagen en regelmatig op een matje in de kelder moest slapen. Ook zou hij gedreigd hebben mama dood te maken met een kapmes. Zelf heeft dochter geen nare dingen met haar vader meegemaakt, maar door wat ze weet over mama is ze bang van hem.
De zoon vertelt dat ze na de scheiding een tijdje bij papa woonden, maar ineens was hij weg en liet hij niets meer van zich horen. Dat klopt; Frans werd namelijk nota bene tijdens een schooluitje waar zoon (toen 7 jaar) zelf bij was, gearresteerd. Dit als gevolg van de valse aangiften door de ex. De kinderen gingen ‘automatisch’ naar haar en zij frustreert sinds die dag ieder contact tussen Frans en zijn kinderen. Zoon zegt tijdens het raadsonderzoek dat hij zich in de steek gelaten voelt en boos is op zijn vader. Nu hoeft contact voor hem niet meer.
‘Papa blijft ons lastigvallen’
Over de kaarten die Frans regelmatig aan zijn kinderen stuurt zeggen ze allebei dat ze niet snappen wat hij daarmee wil bereiken. Hij kan wel mooi doen met zijn kaarten zegt zoon, maar hij vindt het omkoping. Ook gelooft zoon zijn vaders verdriet niet, want vroeger lachte hij bij verdriet, als hij zijn moeder pijn deed. Zoon mist ‘passie’ bij wat zijn vader schrijft en zegt dat alleen geld belangrijk is voor hem. Het zijn allemaal letterlijk uitspraken en woorden die hun moeder en valse aangeefster ook gebruikt…
Beide kinderen vertellen uitgebreid over de rechtszaken die hun vader steeds weer zou aanspannen tegen hun moeder en hoe verdrietig haar dat maakt. Na alles wat hij hen heeft aangedaan blijft hij mama maar dwarszitten. Nu wil hij hun spullen in huis afpakken en wil hij geld van mama, maar dat is er niet. Allebei de kinderen vinden het allemaal maar eng.
‘Ik vertelde het om mama te helpen’
Het kinderverhoor bij de rechter vond zoon moeilijk om te doen. Door te vertellen wat hij had meegemaakt wilde hij mama helpen. Hij wil rust voor zijn moeder en dat zijn vader stopt met hen lastig te vallen. De advocaat van Frans die al zat te wachten voor de zitting, ziet zoon na het gesprek naar buiten komen. Hij had nerveus naar zijn moeder gekeken, die hem toebeet: ‘Ik hoop dat je daarbinnen duidelijk genoeg bent geweest!’ Toen dochter even later naar buitenkwam was ze razend. De rechter was bazig riep ze en het gesprek was volgens haar ‘niet goed gegaan’.
Onrust, pijn en verwarring
Kinderen die slachtoffer zijn van ouderverstoting hebben geen idee dat hun geest is vergiftigd. Ze weten niet dat al die afschuwelijke gedachten en gevoelens over de andere ouder niet van henzelf zijn, maar de negatieve emoties van de controlerende ouder over de ex-partner die op hen worden geprojecteerd. Dat veroorzaakt zo veel onrust, angst, pijn en verwarring dat kinderen niet meer goed functioneren en problemen krijgen. Het gaat niet goed op school, ze worden gepest of pesten zelf, het loopt niet lekker met vriendjes en vriendinnetjes en vaak zijn er ook lichamelijke klachten. Zo ook bij de kinderen van Frans. De controlerende ouder grijpt deze problemen dankbaar aan als ‘bewijs’ voor hoe de andere ouder het leven van de kinderen letterlijk verziekt.
De stress en het loyaliteitsconflict wat oudervervreemding bij kinderen veroorzaakt is extreem. Ze weten zich geen raad met de heftige gevoelens en zien uiteindelijk maar één uitweg; ze verstoten hun ouder. Uit pure zelfbescherming mijden ze voortaan ieder contact, want als dat stopt, stop ook het conflict, de pijn en het verdriet…
Voor een vervreemd kind is ouderverstoting het antwoord, niet het probleem!
Elk kind wil na een scheiding normaal contact met beide ouders, van ze houden en bij ze zijn. Ook vervreemde kinderen willen – diep in hun hart – (graag) bij de verstoten ouder zijn. Maar die gedachte mogen ze niet hebben. Deze kinderen zijn beroofd van hun vermogen zelfstandig na te denken en geprogrammeerd om kritiekloos te vinden wat de controlerende ouder vindt. Ze zijn – zonder het te beseffen – volledig afhankelijk gemaakt van deze ouder. Dit in tegenstelling tot ‘gezonde’ ouders die hun kinderen juist zullen stimuleren om onafhankelijk, zelfstandig en kritisch te zijn en aanmoedigen om zelf na te denken en een eigen mening te vormen. Vervreemde kinderen hebben geen idee hoe ze gemanipuleerd worden en denken werkelijk dat ze alle beslissingen – over contact met de andere ouder – zelfstandig nemen en de controlerende ouder hen daarin volledig vrijlaat.
Macht en controle, altijd en overal!
De controlerende ouder wil niet alleen de macht en zeggenschap over de relatie van het kind met de andere ouder, maar over hun hele leven. Voor de buitenwereld onzichtbare en niet-uitgesproken ‘regels en afspraken’ houden vervreemde kinderen volledig in de greep van de controlerende ouder. Altijd en overal! Ook als die ouder fysiek niet aanwezig is, zullen deze kinderen zich keurig aan de – ongeschreven – regels houden en trouw zijn aan de controlerende ouder. Ze denken echt dat ze zonder deze ouder – en diens naaste familie, het zogenaamde ‘regime’ – compleet verloren zijn en doen alles om verzekerd te blijven van hun liefde en goedkeuring.
Controlerende ouder gedraagt zich als een sekteleider
Ouderverstoting is te vergelijken met een sekte. Vervreemde kinderen zijn volledig in de ban van hun leider (de controlerende ouder) en verheerlijken slaafs alles wat die vindt, zegt en doet. Ook de controlerende ouder maakt, net als een sekteleider, gebruik van brainwash-technieken om het kind aan zich te binden en exclusieve liefde, toewijding en gehoorzaamheid af te dwingen. Iedere vorm van contact met de verstoten ouder zou verraad zijn van het allerergste soort en wordt afgestraft door de manipulatieteugels nog strakker aan te halen. Vervreemde kinderen kunnen geen kant uit en zitten gevangen in het ziekmakende ouderschap van de controlerende ouder, ondersteund door het ‘regime’. En dat allemaal onder het mom van ‘bescherming, liefde en houden van’. Niet voor niets wordt ouderverstoting ook wel geestelijke mishandeling met een knuffel en een lach genoemd…
Binnenkort komt mijn BOEK uit over OUDERVERSTOTING. Kijk voor meer info op: https://moniquemeulemans.nl/
Bronnen:
-
Website en video’s Ryan Thomas
-
Boek ‘Adult Children of Parental Alienation Syndrome – Breaking the Ties that Bind’ – Amy J.L. Baker
-
Blog ‘Chinese Whispers and Chinese Walls: The Language and Landscape of Parental Alienation‘ – Karen Woodall
-
Nieuwsbericht ‘Geheugen van kinderen makkelijk te manipuleren‘ – nu.nl en het onderzoek door de Universiteit Maastricht waarnaar wordt verwezen.
Ik ben een verstoten vader en woon niet in Nederland. 20 jaar heb ik mijn kinderen gesteund na de scheiding…maar t gif was niet tegen te houden. Mijn jongste zoon heeft me beroofd, bedreigd met t leven en mij doen verdwijnen van internet. Ik heb van huis naar huis moeten vluchten om veilig te zijn. Mijn kantoor personeel ook bedreigd. Geen van mijn zoons die 6 en 5 waren toen ik t huis uitging, heeft ooit gevraagd hoe t met mij ging. Als ik ziek was, werd er gevraagd of ik dood ging. Mijn enige opdracht was geld overmaken. Eigen huis had ik al achtergelaten voor de kinderen. Heb 7 motoren bekostigd, ik weet niet hoeveel mobiele telefoons, opleidingen betaald…..nog geen maand overgeslagen. In het ziekenhuis 10 jaar geleden, kon niemand op bezoek komen. Aan het zware denkwerk en de pijn heb ik een immuniteitsafwijking overgehouden. Internisten verbieden mij om mij langer te laten kwetsen. Ik moet het naast me neerleggen. Heb er ook artritis aan overgehouden. Nu na 20 jaar een advocaat in handen zodat ik rustig kan leven. Geen dag voorbij zonder een gedachte aan iets dat pijn doet. Veel aandacht voor t kind met problemen, maar bijzonder weinig over de wereld van de verstoten ouder.
In mijn omgeving is helaas ook een verstoten vader. Verschrikkelijk om te zien en te horen wat er gebeurt. Wat ik me afvraag: is dit proces omkeerbaar? En hoe? Kunnen kinderen ook weer leren omdenken, nadat ze zijn gaan geloven in een waarheid die niet bestaat?
Beste Nicole, Ouderverstoting is inderdaad verschrikkelijk. Het is nauwelijks te geloven dat dit gebeurt, zelfs als je het van dichtbij meemaakt. Om antwoord te geven op jouw vraag: ja het proces is omkeerbaar. Tijd is cruciaal; hoe sneller het giftige proces wordt doorbroken, hoe beter voor het kind (én de verstoten ouder). Door alle emoties en onbekendheid met de problematiek, is het verstandig om daar professionele begeleiding bij te zoeken. Kijk eens op: https://www.defamilieacademie.nl/ Daarnaast is het belangrijk dat degene die dit overkomt zich goed informeert over alle aspecten van ouderverstoting; er is veel wat je zelf kunt doen om er in ieder geval voor te zorgen dat het niet verder escaleert. Het boek Divorce Poison van dr.Richard Warshak (te bestellen bij bol.com) is weliswaar in het Engels maar geeft goed inzicht in de problematiek en vooral heel veel tips, do’s & dont’s voor ouders die dit treft.
Overigens schrijf ik zelf een boek over ouderverstoting, dat binnenkort uitkomt. Zie: https://moniquemeulemans.nl/
Veel sterkte voor de betreffende vader! Warme groet, Monique
Ik als verstotende ouder zit nu zelf middenin zoiets. Wat er geschreven staat komt heel goed overeen, want naar mij wordt niet geluisterd. Er wordt me opgedragen om contact te zoeken via WhatsApp, ik doe dat en vervolgens word ik overal geblokkeerd. Kan iemand mij hierin eens goed advies geven hoe ik hier mee om moet gaan, want ik heb het gevoel dat ik met mijn rug tegen de muur sta en er niks tegen kan doen.
Beste Robbie, Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat je niets kunt doen. Dat is niet helemaal waar. Probeer zoveel mogelijk te weten te komen over ouderverstoting door erover te lezen en contact te zoeken met ouders die hetzelfde meemaken. Op Facebook zijn verschillende (besloten en openbare) groepen; zoek op ‘ouderverstoting’. Verder vind je hier ook meer informatie en handige links:
http://www.gevolgenvanvalseaangifte.nl/kennis-delen/links/ Veel sterkte!
Ook in dit verhaal vind ik veel herkenning als dochter van een verstoten vader . Het verloop van de verstoring wordt hier heel duidelijk beschreven . Echter , wil ik wel meegeven dat idd veel van deze kinderen vanuit zelfbescherming , angst , loyaliteit, meegaan in het verhaal van de verstotende ouder . Toch zijn er ook kinderen die zelf nadenken en wel tegengas durven geven ; ook dan redt je het als kind van 10 a 11 niet !! Je moeder zal haar woede en onmacht hierover op je uitleven en jou gaan bestraffen ! Soms lijkt het dus alsof kinderen niet meer van de verstoten ouder houden , maar diep van binnen doen zij dit wel . Maar wat kunnen ze ….. Je bent nog kind .
Dank voor jouw aanvulling Leontien! In mijn boek komt dat zeker aan de orde, dat kinderen – diep in hun hart – wel degelijk van de verstoten ouder houden en bij hem of haar willen zijn. De haat en boosheid die kinderen laten zien ten opzichte van deze ouder is het – onbewuste – overlevingsmechanisme als gevolg van de immense (psychische) druk van de verstoter om de andere ouder af te wijzen.
Oh wat is dit herkenbaar en bevestigt dit artikel wat ik al sinds het uit elkaar gaan meemaak. Met mijn 2 eigen kinderen en de 2 die ik vanaf heel jong 18 jaar heb mogen opvoeden als mijn eigen kinderen is er al ruim 4 jaar geen contact. Zo heel af en toe met mijn zoon van nu 20. Hoe hij reageert en welk beeld hij heeft van hoe zaken zijn gelopen….. triest.
Je staat compleet machteloos en ook ik heb er voor gekozen geen druk meer te leggen. Er is geen dag, geen uur dat ze (de kinderen) niet even door m’n gedachten gaan. Ik hoop dat het ooit nog een keertje goed komt, maar als verstoten ouder, sta je compleet aan de zijlijn. Dat doet verschrikkelijk veel pijn!
Ik heb hetzelfde, het is heel triest, ik zie mijn dochter al 2 jaar niet meer.
Als vader sta je machteloos,ik denk er ook elke dag aan, ik dacht altijd dat dat overdreven was,elke de dag aan iemand denken, maar het is waar,ze zit in m’n hoofd elke dag
Het ergste is dat ze alleen maar dingen van haar moeder hoort, en jij geen flauw idee heeft wat ze allemaal verteld, ze hoort alles maar van één kant,en dat is alleen maar negatief.
De laatste keer dat ik mijn dochter gezien heb was er niks aan de hand, het was gezellig, gepraat, gelachen en met z’n allen gegeten, toen ging ze naar bed,ik bleef nog even met mijn vrouw even na kletsen.
Toen ik naar huis ging heb ik haar een kus op haar voorhoofd gegeven, want ze sliep inmiddels.
Dit was de laatste keer dat ik haar heb gezien…..
Na een paar maanden geen contact, was ze jarigen wilde ik wat kadootjes langsbrengen, en om haar te feliciteren, maar ik was niet welkom, ze hoefde niks van me, de kaart en ballon die ik haar gestuurd had lagen in de prullenbak!!!
Mijn vrouw zei dat ik weg moest blijven, wat ik veroorzaakte alleen maar stress, dus ik ben niet gegaan.
Ook met diploma uitreiking was ik niet welkom!
Wat heefd mijn vrouw allemaal gezegd in die tussen liggende periode, van de laatste keer met haar en haar verjaardag er is tussendoor niks gebeurd.
Opeens word je verstoten, en het ergste is je kan er niets tegen doen, overal ben je geblokt,o.a.whats app.
Ik ben nu aan het uitzoeken of ik niet ergens hulp kan krijgen, want een kind verliezen door overlijden ze het ergste wat je als ouder kan overkomen, maar dit is misschien nog veel erger,hier blijf je elke dag mee in je kop lopen, je staat er mee op en gaat ermee naar bed, het is echt zo.
Als iemand overlijd, kan je gaan verwerken, maar wetende dat ze nog gewoon doorleefd en gemanipuleerd word door mijn ex maken je radeloos.
Mijn dochter was altijd mijn oogappeltje, jaren samen naar Feyenoord gegaan,altijd 2 handen op één buik, en nu ineens is alles over,met mijn kant van de familie is ze ook gelijk klaar mee, mijn moeder, broers,vrienden,alles is ineens slecht.
Mijn vrouw had toch altijd al commentaar op mijn familie, en dat heefd ze nu ingeprent bij mijn dochter, al hoorde ik toen nog af en toe praten, hoorde ik mijn vrouw.
Ik blijf hopen en vechten dat het ooit nog goed komt, maar soms denk ik zolang mij vrouw leeft zal ze dit nooit toelaten, dus zolang zij leeft geen contact,.
Of op het moment dat ze op zichzelf gaat wonen, we zullen zien.
Beste Alex, ik voel precies wat jij voelt over kinderen die overlijden waarbij de ouders kapot zijn. Daarna komt er herstel. De verstoten ouder echter herstelt niet omdat het geweld volledig geintegreerd is in het leven van de ouders en de kinderen. Elke dag voel je pijn, mis je wat er eens was, zie je kinderen op straat die wel weten hoe het moet. Dit voortdurende “geweld” dat je niet wilt maar waarin je gedwongen wordt te leven, maakt je op de lange termijn letterlijk: ziek. Degene die je dan nodig hebt, zijn er niet. Professional zeggen dat je los moet laten, maar dat kan niet…gaat tegen je gevoel in. Vanaf “dag 1” bij de geboorte, was je eigen leven gevoelsmatig al “1” met dat van je kind(eren). Alleen verandering van regelgeving en wetten, een raad van toezicht voor kind en ouder na scheiding, kan mogelijk verandering brengen.
Mijn naam, Peter, vader van drie fijne kinderen.
Ook zij dreigen vermalen te worden in deze afschuwelijke gehaktmolen.
Ik ben op zoek naar een praatgroep in de buurt van Amsterdam. Iemand een suggestie?
Peter, het vadercafé van Patrick Timmermans kan ik je van harte aanbevelen. Ook voor vaders die het contact met hun kinderen dreigen te verliezen of al verloren zijn. Dit artikel stond daarover eind vorig jaar in Het Parool. Hartelijke groet, Monique
Ik ben geen groot fan meer van mijn ex maar de band tussen hem en de kinderen vind ik voor alle partijen zeer essentieel. Dit maakt dat mijn kinderen al 7 jaar onbezorgd zowel bij mij als bij hem kunnen zijn.
In tegenstelling tot mijn vriend. Hij ziet zijn kinderen al jaren niet meer omdat de moeder van zijn kinderen exact hetzelfde deed als in het verhaal is beschreven en alle autoriteiten achter zich wist te scharen. Uiteindelijk heeft hij er voor gekozen om zijn kinderen rust te geven en niet meer op bezoeken aan te dringen. In hun belang en in dat van zijn vriendin, moeder, familie en zichzelf. Maar er gaat geen dag voorbij of hij praat over zijn kinderen. Hoopt dat ze hem.ooit opzoeken. Ik hoop mee en hoop vooral dat ze hem dan zullen accepteren zoals hij is. Een lieve goede hardwerkende vrolijke vent die het vuur uit zijn sloffen loopt voor iedereen die hem lief is. Ik duim!!!
Zo herkenbaar….hier het zelfde verhaal.
Op mijn 17e verliet ik mijn ouderlijk huis. Ik ontvluchtte mijn narcistische vader. De verstoter zal altijd zeggen dat het bij het kind zelf lag. Door al het leed en onrecht wat mij in mijn jeugd was aangedaan besloot ik mijn ouders uit mijn leven te bannen, uit pure zelfbescherming. Mijn zwakke, gehersenspoelde moeder keek de andere kant op. Ik denk nu uit angst pm kritiek te durven uiten. Mijn vader duldde geen tegenspraak, ook niet van mijn moeder. Ik heb door de jaren een moeizame relatie met mijn moeder gehad. Na 10 jaar raapte ik de moed bijeen en nam contact op. Haar reactie was dat zij geen contact wilde. Ook niet met haar kleinkinderen. Ik ben dus 2 keer verstoten. Ze heeft van meet aan de omgeving bewerkt met leugens over mij. Ze heeft nooit de confrontatie aan wiilen gaan om mijn verhaal te horen. Ik deed wel pigingen maar dan huilde ze als een slachtoffer, zg zielig van verdriet. En daarmee frustreerde ze het gesprek en de mogelijkheid het recht te zetten. Het is ook nooit goed gekomen. Ik heb weer jaren nodig om ook deze ouderverstoting te verwerken. Zal het verdriet hierom stoppen als ze er niet meer is?
Nu de rechtbank nog.
Zij geloven ook het verhaal van de controlerende ouder.
Hier gaat enorm veel mis.
Hallo… Ik word bijna misselijk van angst en onrust na het lezen van het artikel en de reacties. Ik ben al 14 jaar gescheiden. Het contact met mijn ex is altijd problematisch geweest. Geen enkele afspraak of regel werd door hem gehouden. Ik kan er een boek over schrijven. Mijn kinderen zijn 16 en 14 inmiddels. Iets meer dan een jaar geleden, belandden mijn dochter en ik in heftige puberstrijd. Of het gestook van haar vader, waar ik later weet van kreeg, daar een rol in heeft gespeeld weet ik niet. Maar vanaf de 1e keer dat hij haar bij mij weghaalde als ze hem belde omdat wij ruzie hadden, was mijn autoriteit als moeder om zeep geholpen. Het maakte niet uit dat ik hem vroeg het mij zelf met mijn dochter te laten oplossen. Uiteindelijk was ze niet meer te handelen en heb ik haar laten gaan. Bij toeval wist ik door een oude gsm van haar, die mijn zoon tijdelijk mocht gebruiken, hoe mijn ex al heel lang over mij praatte en stookte. Ik hoopte dat dat op zou houden als ze daar eenmaal zou wonen. Voegde me in de omgekeerde omgangsregeling, 2 dgn/2 nachten per week zou ze bij mij zijn. Het belangrijkste voor mij was het herstel van onze band, die altijd goed is geweest. Ik heb haar weken niet gezien. Tijdens de kerstvakantie is ze één kerstdag bij mij geweest en in die 24 uur hing mijn ex minstens 3x aan de telefoon met haar. Niet lang daarna kwam ik er achter dat hij haar al bij mij had uitgeschreven. Zonder dat ik het wist. Ik geloof nog steeds niet dat mijn dochter spontaan uit zichzelf een brief aan de rechtbank heeft geschreven. Daaruit volgde een zitting waar mijn ex met advocaat bij aanwezig is geweest. Ik ben niet gegaan omdat ik weet hoe alles wat daar op het scherpst van het mes gezegd zou worden, bij hem thuis en dus bij mijn dochter wordt neergelegd. Mijn ex heeft de kinderen al met zoveel leugens opgezadeld in het verleden… En als ik daar al de waarheid tegen over wilde zetten, zeiden de kinderen dingen als:”Papa zei al dat je dat zou zeggen.” Of:”Jij zegt dit en papa zegt dat. Ik weet niet wie ik moet geloven.”Hoe erg is dat??
En nu, een jaar verder, merk ik dat hij haar probeert weg te houden. Ik moet elke week “vechten” om haar 2 dgn hier te krijgen. Stel zelf steeds dagen voor. Krijg of geen antwoord of pas op het allerlaatste moment. Hij schuift haar er vaak tussen. Dat ze niet wil. Of te druk is. Wat dan later niet waar blijkt te zijn. Ze krijgt mooie spullen, veel nieuwe kleren en vooral veel vrijheid… Want ik als moeder zat er volgens hem veel te veel boven op… Als ze eens langer wil blijven, krijgt zij de wind van voren… Mijn zoon ziet alles vooralsnog een stuk scherper dan zijn zus. Hij ziet dat zijn vader het mij moeilijk maakt. Maar het is zijn vader en hij houdt van hem. En zo hoort dat ook. Ik heb de kinderen altijd gestimuleerd naar hun vader. Altijd gezorgd dat ze hun dagen bij papa waren. Als dat ivm werk eens niet kon, zorgde ik dat de dgn werden ingehaald. Ik ben heus wel eens pissig geweest over hun vader. Ik ben ook maar een mens. Maar wat er nu gebeurd valt me zwaar om alleen te ondergaan. Praten met mijn ex, doe ik niet meer. Ik mail over de af te spreken dagen. Vooral zodat ik de afspraken zwart op wit heb. Want ze zijn als het erop aan komt niets waard… Ik heb hem gezegd dat ik er werk van ga maken als hij doorgaat mijn dochter bij mij weg te houden. Dan lacht hij smalend… En ik weet dat het moeilijk zal worden een rechter van mijn kant van het verhaal te overtuigen. Want ik ben gek en boos en heb borderline. Heb ik niet en ben ik niet. Ik wil niet meer, maar wel dat waar mijn dochter en ik minimaal recht op hebben. Ik voel me alleen en machteloos en onbegrepen. En soms kan ik gewoon niet meer. Ik weet niet wat ik kan doen. Ik probeer in te zetten op de goede band die ik altijd met beide kinderen heb gehad. Ik heb daar altijd bewust in geïnvesteerd…Zou mijn dochter soms wel door elkaar willen schudden. “OPEN JE OGEN. ZIE WAT ER GEBEURT!” Maar ik merk aan alles dat hij haar al in the pocket heeft…
Beste Margot,
Ik heb dit helaas precies zelf zo meegemaakt met mijn dochter die toen ook 14 jaar was. Het was een nachtmerrie. Bij ons gebeurde het in 1 keer toen haar vader een nieuwe vriendin kreeg die zelf geen kinderen had en ze ook niet kon krijgen. Ze heeft mij op alle mogelijke manieren zwart proberen te maken bij mijn dochter en ik had totaal geen natuurlijk gezag meer over haar omdat ze haar vader ging bellen als ik vond dat ze straf moest hebben ( huisarrest en niet naar schoolfeestje als ze overdag niet naar school ging en spijbelde) Met zijn vorige vriendin kon ik goed communiceren en ging ik ook overleggen wat we uit zouden dragen naar mijn dochter toe zodat ze bij haar vader thuis op 1 lijn zouden zitten met mij ( bijvoorbeeld zaken als dat ze op haar dertiende hoge hakken wou en ze ging klagen dat ze die van mij niet kreeg dan zei die vriendin dat ze begreep dat ik dat niet goed vond, haar ) Die destijds nieuwe vriendin van haar vader ging zelfs naar mijn moeder en zus met mijn dochter om te vertellen dat ik er emotioneel niet voor mijn dochter zou zijn en ik nooit met mijn dochter sprak over waarom ze spijbelde. Ik deed niet anders dan op haar inpraten en had toen zelf hulp gezocht bij JZ. Mijn moeder en zus geloofden die nieuwe vriendin en dit had er toe geleidt dat ik ook heel lang geen contact meer had met mijn eigen familie! Mijn dochter is bij haar vader gaan wonen en moest daar in de omgeving naar een andere school. Uiteindelijk was het zo dat ze dan wel de weekenden bij mij kwam en werden de zondagavonden een drama omdat ze moest huilen en ziek was van heimwee naar mij als ze doordeweeks bij haar vader was. Hierover waren haar vader en nu inmiddels toenmalige vriendin kwaad op mijn dochter en is mijn dochter doordeweeks bij mijn moeder gaan wonen om niet weer van school te moeten switchen en heeft ze eindexamen gedaan en toen weer bij mij komen wonen. Het was een hel die tijd en ze heeft toen ook heel lang geen contact meer gehad met haar vader en mijn zus was er achteraf kapot van dat ze mij niet geloofde. Ik vind het vreselijk dat jij dit nu ook mee moet maken en mijn ervaring is dat hoe harder je aan je kind trekt, hoe meer tegengas je krijgt van de verstotende ouder ( en evt partner) Ik heb toen besloten om mijn dochter te laten gaan, met pijn in het hart maar hier was niet tegen te vechten omdat ook JZ en hulpverleners geloofden dat ik niet emotioneel bereikbaar zou zijn voor mijn dochter en de vriendin van haar vader zo goed naar haar kon luisteren. ( volgens de rapportages) Het is nu inmiddels uit met die vriendin maar nog steeds komt mijn dochter af en toe bij haar en mjn dochter die nu volwassen is heeft nog steeds niet door wat voor vies spelletje er is gespeeld door haar. Die vrouw heeft ook een vriendin van mijn dochter opgevangen die het thuis moeilijk had en dat meisje ook helemaal ingepalmd. Nu is ze als een soort van pleegmoeder voor dat inmiddels ook volwassen meisje, ze heeft haar rijlessen betaald bijvoorbeeld. Ik denk dat ze een soort van “reddende engel” syndroom heeft. Ik wens je veel sterkte en als je dit wilt oplossen raad ik je aan om toch de hulpverlening in te schakelen om toch nog kans te maken op erkenning van het probleem. Zowel haar vader als die destijds nieuwe vriendin hebben allebei een alcoholprobleem en mijn dochter heeft veelvuldig moeten meemaken dat ze allebei dronken waren en dan ruzie met elkaar gingen maken. Destijds was dat ook de reden dat ik van haar vader wilde scheiden omdat hij altijd een kwade dronk had en ik mijn kind niet in zo’n omgeving op wilde voeden.
Eva, jij raakt nu precies de kern van het probleem. Eindelijk, wat een opluchting voor mij. Ouderverstoting wordt veroorzaakt door vrouwen (neen, ik heb het niet over die ene uitzondering, dus eerst mijn hele reactie lezen). Meestal is het de moeder van het kind (de kinderen) en als die het niet is, dan de nieuwe vriendin van pa!!! Met alle moederschapsidealen zeker in de westerse wereld en dan zelf geen kinderen kunnen krijgen…, hoe leg je zoiets uit als moderne carrière vrouw? Vroeger kwam de (geestelijke) vertegenwoordiger van de kerk even langs met de vraag of hij een handje kon helpen. Nu in de 21e eeuw gaan we niet of nauwelijks meer naar de kerk dus moeten we het zelf oplossen.
Pa is allang blij dat hij niet meer iedere avond alleen voor televisie hoeft te zitten, zelf moet koken en elk weekend in de kroeg op zoek moet naar seks. Heeft hij dit alles gevonden in zijn nieuwe vriendin, dan zal hij volledig naar haar pijpen (grappig woord eigenlijk) gaan dansen. En als zijn nieuwe liefde dan ook nog eens een narcist is of een persoonlijkheidsstoornis heeft (net als mijn ex Fabiana), dan is een plus een inderdaad twee.
Conclusie: de oorzaak van ouderverstoting ligt in bijna alle gevallen bij de vrouw (moeder, nieuwe vriendin van pa, ex vriendin van pa, oma Bep, de vrouwelijke rechter(s), de jeugdhulpverleensters of zelfs de buurvrouw). De oorzaak van ouderverstoting ligt dus zelden bij de man! En mocht hij al een poging willen ondernemen, zal Vrouwe Justitia (al dan niet geblinddoekt) hem snel tot de orde roepen.
En dat die ex man van jou een sukkel is, daar zijn we het volledig over eens.
Ook zijn we het eens dat alle omstanders niets deden. Maar ook en met name onze overheidsdienaren zoals de rechterlijke macht, jeugdzorg, politie en openbaar ministerie hebben de klok inderdaad ergens horen luiden… (de rest vul je zelf maar in). Ze stonden erbij, keken ernaar en deden natuurlijk niks. Daadkracht ontbreekt volledig bij al deze ambtenaren. Logisch, want mensen die wel van aanpakken weten zijn in dienst bij het bedrijfsleven en niet bij de overheid. Wie wil er nu werken bij de belastingdienst, een gemeente, de politie of het openbaar ministerie? Ik in ieder geval niet!
Een niet functionerend overheidsapparaat, dus dan moet onze wetgever maar eens aan de slag en dat is de politiek. De burger wil het laatste decennium grote verandering in Nederland en stemt massaal op de nieuwe partijen. Verandering (!), dat is niet gewenst want dat kan de positie van de gevestigde orde aantasten, dus sluiten ze deze nieuwe partijen bij voorbaat al buiten. Ofwel een cordon sanitaire waarbij de nieuwe grote partijen (gekozen door het volk) onmiddellijk worden buitengesloten door de gevestigde orde.
Welcome in the Netherlands and our proud democracy… Volgens mij leven we nog immer in de beginjaren van de 19e eeuw (Napoleon Bonaparte bestuurde Europa) in ons lage landje aan de zee!
Rest de vraag hoe verstoten kinderen straks hun eventuele kinderen zullen opvoeden, ‘goed’ voorbeeld doet ‘goed’ volgen ben ik bang. L’histoire se répète!
Nou Herman, het is inderdaad een lijdensweg vooral wanneer betreffende kinderen ondertussen volwassen zijn geworden in een tijd waar we het woord ouderverstoting niet eens kenden. Mijn zoon is geboren in 1982. Ik was een uit huis geplaatst meisje die meer “slaag dan te vreten” kreeg. Da’s hier een ouderwetse manier om te vertellen dat je vaak klappen kreeg thuis. Opgegroeid in ruzies die er heftig aan toegingen. Wij als kinderen waren een stel zenuwpezen. Ik heb me eigenlijk opzettelijk zwanger laten maken om onder het juk uit te kunnen komen. Op mijn 16de trouwde ik met een gast uit misschien wel de meest asociale familie van de stad waar ik vandaan kwam. Achteraf noemde ik hem de intellectueel van de familie. Op mijn 17de is mijn zoon geboren. Toen hij 10 weken was heeft hij door het inenten terwijl mijn kind koorts had ervoor gezorgd dat hij een hersenvliesontsteking kreeg. Afschuwelijk is dat geweest, er waren ook kritieke momenten bij en niet wisten of hij het zou overleven. Dat heeft hij dus wel overleefd anders zat ik nu niet hier mijn verhaal te schrijven.
Vanwege onze leeftijd en nog lang niet volwassen zijn werd ik in een periode waarin er vaak ruzies waren verliefd geworden op een ander. Was schijnbaar kwetsbaar want het bleek een man met een alcoholprobleem te zijn. Mijn ex is altijd negatief geweest wanneer het om mij ging. Na de scheiding kwam er natuurlijk een bezoekregeling en mijn ex ging best extreem te werk. Als mijn zoon op weekend ging werden de kleertjes van hem verwisseld voor een setje dat door mijn ex was gekocht en die mocht
mijn zoon ook echt niet aan hebben wanneer hij thuis was. Voordat mijn zoon weer terug gebracht werd ging het tegenovergestelde de kleertjes die van ” hun waren gingen uit en zelfs als de kleertjes vuil waren tot het ondergoed aan toe moest hij toch zijn vuile spullen aan om voorts dan thuis gebracht te worden. Ik ben een paar jaar later opnieuw getrouwd en heb uit dat huwelijk twee dochters. Een moeilijke relatie met een man met waanstoornissen en veel ruzies. Opnieuw gescheiden toen mijn jongste dochter 2 jaar was. Mijn zoon was toen 12 jaar. Hij gaf eigenlijk altijd veel problemen. En kreeg nooit steun van mijn ex maar tegenovergesteld. Die lui van die asofamilie waren eigenlijk erg simpel en dat viel me later pas op. Mijn zoon heeft ons veel tegen elkaar uitgespeeld en mijn ex trapte daar in want hij geloofde liever iets anders dan mij serieus te nemen wanneer ik met hem contact opnam over incidenten die zich hadden voorgedaan. Waaronder stelen en brandstichting. Wat hij deed was mijn zoon altijd het voordeel van de twijfel geven. Alsof ik met zoiets kwam om te “stoken” zei hij. Echt? Dan kan je toch niet menen. Maar nog even weer terug naar de tijd van de tweede scheiding want na de geboorte van de jongste werd ik zwaar depressief en ook nog de problemen met de tweede man zijn wanen trok ik het niet meer om de opvoeding van mijn zoon op een goede manier te doen. Als vader vond ik mijn ex een prima kerel in die tijd en omdat ik zelf een uithuisplaatsing heb gekend was dat ook het laatste wat ik voor mijn eigen kind wilde. Heb zelfs mijn moeder gevraagd of ze het een tijdje wilde proberen door die zorg tijdelijk over te nemen. Dat heeft ze niet gedaan en in het belang van mijn zoon is hij op zijn 12de bij zijn vader gaan wonen en werd de bezoekregeling omgedraaid. Weer een paar jaar later een derde partner getrouwd. Voor het eerst in mijn leven had ik echt een maatje gevonden.
Tja dat dacht ik dus. Na een relatie van 8 jaar heeft hij in een burnout alles achter gelaten. Nooit meer terug gezien. Na de scheiding kreeg mijn zoon een vriendin en verhuisde met haar mee naar Zeist. Ik was na die laatste relatie heel erg de weg kwijt dus had niet meteen door dat ik me ongerust zou moeten maken over dat ik van mijn zoon steeds minder hoorde. Dat ik bijv. met de beste vriend van mijn zoon uit eten was en heel toevallig mijn zoon belde. Ik kon bijna woordelijk horen hoe negatief en boos hij was jegens mij. Nu is hij nogal driftig van aard en het beste was dan om maar niet teveel druk uit te oefenen dan draaide hij meestal wel bij. Maar dat is alleen maar van kwaad tot erger geworden. Tijdens een enkele keer dat ik hem aan de telefoon had heb ik hem op de man af gevraagd waarom hij zo opgefokt en Bois deed naar mij want vond dit erg vervelend, verdrietig. Hij werd heel boos en bleek een kleinigheidje dat ooit eens was voorgevallen totaal uit zijn verband te hebben gehaald en toen ik er op in probeerde te gaan verbrak hij de verbinding. Ik belde terug maar hij nam niet op. Ik heb hem een sms’je gestuurd en kreeg als reactie dat ik hem met rust moest laten anders kwam hij bij mij de boel verbouwen. Dat zijn in het verleden een paar keer de woorden die mijn ex gebruikte tegen mij wanneer hij weer eens geloofde dat ik mijn zoon vals beschuldigde volgens hem.
Nou dan ga je over een grens voor mij. Dat hoef ik niet te pikken van mijn kinderen. Van niemand eigenlijk. Mijn zoon deed een enkele keer een poging om contact te hebben maar zodra ik begon over waar zijn boosheid in eerste instantie vandaan kwam en nog steeds weet ik de reden niet. Maar hoor viavia dat ze niet gek vinden dat ik mijn zoon niet meer zie. Maar inhoudelijk zeiden ze niet wat daar dan over verteld was. Maar het hele sociale netwerk van mijn zoon en deels ook van mij gingen zich steeds meer haatdragend en boos opstellen jegens mij. Als ik probeerde met die mensen in contact te komen werd ik gewoon genegeerd. Nu is mijn zoon vader geworden in 2014 en uiteraard heb ik mijn kleinzoon nog nooit gezien. Mijn jongste dochter was al twee jaar eerder moeder geworden en na de pijnlijke scheiding van mijn laatste partner waarin ik heel depressief en levensmoe was kreeg mijn leven weer een doel. Tussen mijn dochters en mijn zoon was ook al vele jaren geen contact. En mijn jongste dochter besluit na ruim 12 jaar om het contact met mijn zoon aan te gaan. Ik heb ook al jaren met mijn oudste kleinzoon een hele goede band en omdat mijn dochter niet de makkelijkste is via Buurtzorg een soort van bezoekregeling op papier zodat ik ondanks de conflicten die ik met mijn dochter heb wel gewoon contact heb met mijn kleinzoon. Sinds twee weken heeft mijn jongste dochter dus contact met haar halfbroer. En sinds dat contact er is is ook de jongste dochter rücksichtslos en vijandig, respectloos en van de ene op de andere dag mag ik mijn oogappeltje nieteer zien. En wat ik haar allemaal heb aangedaan schrijft ze via Messenger. Geen details, niets concreets.
Mijn God, wat is dit?
Gaat mijn zoon nu proberen me nog meer te beschadigen dan al gebeurt was?
Mijn zoon is ondertussen 36 jaar, mijn jongste dochter 25. Ik begin de moed een beetje te verliezen. Wettelijk heb je niks in de melk te brokkelen. Het is gewoon gruwelijk je na jaren te realiseren dat je ex op een smerige manier het leven van mijn zoon, kleinzoon en dat van mij voor het leven heeft beschadigd.
A
Nee er zijn ook mannen die weliswaar met hulp van nieuwe vriendin de kinderen opjuinen tegen hun moeder. Ziekmakend, het zou strafrechtelijk vervolgd moeten worden. Kindermishandeling is toch strafbaar? Nou doe er wat aan Den Haag en maak er korte metten mee!
Hallo, helaas heb ik hetzelfde verhaal. Ik heb mijn dochter al een jaar niet meer gezien. Haar vader heeft altijd slecht over mij gepraat: niet direct, maar altijd in een manipulatieve manier. Ik heb 10 voorbeelden: ik ben eens met haar naar Walibi in Biddinghuizen gegaan, met de auto. Toen we terugkwamen kwam haar vader ons tegen en vond het belachelijk dat ik samen met haar met de auto was gegaan. Onverantwoordelijk zelfs omdat er iets had kunnen gebeuren. Mijn vriend en ik gingen met de caravan en onze kinderen (mijn dochter en zijn zoon) naar Kroatië: mijn dochter van toen 7 wist me te vertellen dat het eigenlijk kindermishandeling was om zo lang met kinderen in de auto te rijden. Ik had haar een sleutel gegeven en hij gebruikte deze om op mij te wachten als hij haar thuisbracht. Soms was hij zo boos op mij dat op straat zo hard stond te schreeuwen dat mijn buurvrouw kwam vragen of ze de politie moest bellen (ook weer waar mijn dochter bij stond). Ik heb altijd, en wellicht veel te veel geprobeerd om de banden mijn dochter te verstevigen, maar zij is zo enorm idolaat van haar vader dat alles wat hij doet goed is en ik kon niks meer goed doen. Op een gegeven moment heb ik een tweede baan in de horeca genomen zodat we meer leuke dingen konden doen. Niks was goed meer. Ze werd heel erg brutaal, heeft me zelfs geslagen: haar vader vond dat normaal: want ze had toch gelijk en hij kon haar alleen maar steunen in het feit dat ze geen respect meer voor me had. Ik heb heb gelukkig nu een hele lieve vriend die me steunt. Mijn vriendinnen en mijn zussen die dit allemaal hebben zien gebeuren steunen me. Als ik hun niet had gehad dan was ik er helemaal onderdoor gegaan. Ook ik zou mijn dochter door elkaar willen schudden zodat haar ogen eens open gaan. Ze is nu 16, leeft helemaal onder de invloed van hem en zijn familie en ik hoop met heel mijn hart dat ze op een leeftijd komt waarop ze gaat inzien wat er gebeurt is. Voor nu heb ik de hele harde beslissing genomen dat ik haar wil zien als ze inziet wat er gebeurt is, dan is ze welkom. Krijg ik alleen maar verwijten en denk ze dat ze me nog altijd als een (letterlijk) hoop stront kan behandelen, dan niet! Ik probeer nu van mijn leven te genieten: ik heb een super leuke vriend, zijn kinderen zijn gewoon aardig, netjes en leuk, ik ben met een opleiding bezig, mijn sociale contacten zijn gezellig en op mijn werk gaat het goed. Maar toch is mijn leven niet compleet en heb ik onwijs verdriet om en medelijden met mijn dochter. Dit heb ik nooit voor haar gewild.
Goed verhaal met inhoud die begrepen wordt door mensen die dit hebben ondergaan. Maar wat als in het verleden officiële instanties ook in die spookverhalen zijn meegegaan?
Dank voor het compliment Dillian. Jouw vraag is terecht. In de meeste gevallen waar ouderverstoting speelt gaan de officiële instanties mee in de verhalen; deze website is daarvan het ‘levende’ bewijs. En zo vergaat het de meeste ouders die hiermee te maken krijgen; zij worden niet geloofd. Erger nog de hele omgeving, scholen, buren, familie, de zogenaamde omstanders, gaan mee in de spookverhalen. Ook zij staan niet open voor het verhaal van de verstoten ouder. Over deze omstanders gaat mijn volgende blog.
Dank Monique voor jouw verhaal. Wij, als familie hebben dit al jaren aan moeten zien hoe de zoon van Dillian haar ontnomen is door zijn vader en zijn familie. Wij weten hoe zij als moeder is en hoe zij gevochten heeft als een leeuw om contact en gedeeld ouderschap te krijgen met haar zoon. Hoeveel advocaten en rechtszaken zij heeft ondergaan kunnen wij niet meer tellen. Verschrikkelijk!! En wat dacht je van zijn oma, die er zoveel verdriet van heeft en verdere familie die hem nooit meer mogen zien, ondanks heel veel pogingen om contact te krijgen. Het is werkelijk ongelooflijk dat zoiets kan. Die machteloosheid maakt een mens helemaal lam !!
Dank je voor het kunnen delen Monique.
Ik als moeder heb dit ook allemaal mee gemaakt 32 jaar geleden, dit is ook nooit meer goed gekomen, mijn verhaal wordt niet gehoord. Ook de Raad van kinderbescherming die menen als te weten, maar daar zitten de meeste die nog heel veel moeten leren, hoe de dingen werkelijk in elkaar zitten, ook de gezinsvoogd die de rechter had aan gesteld was een wassen neus, het stelt allemaal niets voor. Ze beladen je ook nog met hun eigen tekortkomingen. In mijn hart heb ik er na 32 jaar nog altijd last van, die pijn blijft voor altijd.
Kinderen hebben er als ze 60 jaar zijn nog last van als een scheiding zo verloopt
Laten de ouders toch positief tegen over elkaar zijn!
En omstanders ook niet …
Op 6 juli is de motie van Van Nispen, Koopmans en Bergkamp – om scheidende ouders te dwingen zich aan een omgangsregeling te houden – aangenomen. In het kielzog hiervan is het ook het verschijnsel ouderverstoting met regelmaat in diverse media aan bod gekomen.
Psycholoog Steven Pont heeft er in de Volkskrant van 15 juli een hele duidelijke column over geschreven. Hij schrijft letterlijk ‘Er wordt in deze gevallen bij kinderen wel gesproken van PAS, het Parent Alienation Syndrom. De hoofdrolspelers in dit drama: één of meer kinderen, een verstotende en een verstoten ouder en, niet onbelangrijk, een omgeving die wegkijkt.’ en ‘Wat me tegenvalt is dat die volwassen omgeving zelden of nooit vraagtekens zet bij het gedrag van de verstotende ouder.’ en ‘Waarschijnlijk durven we niet. Het is lafheid.’
Heleen Koppejan van psychologiepraktijk Hechtscheiden wijst erop dat wij met een kind waarvan één ouder is overleden heel anders omgaan dan met een kind dat één ouder na een scheiding nooit meer ziet. In beide gevallen is het kind echter een ouder kwijt. In dat laatste geval dringt dat tot de meeste mensen echter helemaal niet door, alsof het normaal is.
Mijn ervaring is dat omstanders die geen weet hebben van ouderverstoting jou als ‘wetende’ juist aanvallen en volstrekt kritiekloos alle beschuldigingen en roddels van de verstotende ouder voor waar aannemen. Ze lijken zich er gewoonweg geen voorstelling van te kunnen maken dat zij continu worden voorgelogen door iemand die zich als slachtoffer weet voor te doen en ondertussen het kind subtiel maar genadeloos mishandelt. Zonder dat deze omstanders er ook maar de minste notie van hebben, zijn ze net zo gehersenspoeld als het kind. In dit kader vallen ook wel eens termen als gehypnotiseerd en gehackt.
Had ik het niet allemaal met eigen ogen gezien en met vele slachtoffers besproken, dan had ik het misschien zelf ook niet kunnen geloven. Dat een ouder zijn/haar kind op een zo ongeziene wijze zo ernstig weet te mishandelen, dat komt bij de meeste omstanders niet eens in hun hoofd op. Laat staan dat omstanders door hebben dat zij dit verschrikkelijk proces in hoge mate faciliteren.
Als jij dat beweert, moet jíj wel gek zijn … dat was je toch al want de verstoter heeft de omgeving van meet af aan al bewerkt met leugens over jou.
Wat mij betreft is er nooit genoeg aandacht voor ouderverstoting en de gedaantes waarin dit zich voor kan doen!
Monique, met veel dank aan jou.
Hartelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
Dag Ingeborg,
Dank voor je letters, ze zijn maar al te waar. Ik ben zo’n vader die één van z’n kinderen nu al ruim acht jaar niet meer ziet, door toedoen van mijn ex, die als tegenprestatie voor dit alles overigens nog altijd een torenhoge maandelijkse PA-bijdrage van mij mag ontvangen, zeg het maar. Ik hoop werkelijk dat Karma bestaat, al lijkt het daar nog altijd niet op. Gelukkig had ik nog een kind, dat al die tijd wel sterk genoeg in z’n schoenen stond en als onafhankelijke denker uiteindelijk wel bestand was tegen z’n manipulatieve moeder en z’n weg naar mij altijd wel wist te blijven vinden. Uiteindelijk heeft hij zelfs nog een paar jaar bij mij gewoond voordat hij zelf op kamers ging wonen. Moet er eerlijkheidshalve wel bij zeggen, dat mijn ex hem een maand voordat hij 18 werd een soort van uit huis had gezet, niet geheel toevallig op het moment dat alle financiele compensaties voor haar zouden komen te vervallen, maar dat geheel terzijde… Hoe berekenend kan een mens zijn! En die omgeving, die in de tussentijd, alleen maar wegkijkt, daar moet je heel snel afscheid van nemen, die zijn inderdaad medeverantwoordelijk geweest aan al deze ellende… At the end, met slechts verliezers aan alle kanten.
Groet,
Mient.
Dag Mient,
Je schrijft: ‘At the end, met slechts verliezers aan alle kanten.’ En zo is het mijns inziens ook.
Ik ben bang dat het in vele gevallen van oorlog en crisis in de wereld net zo gaat. Er staat een geestelijk ongezond iemand op, velen hebben het niet door en worden – soms zelfs fanatiek – meewerkende omstanders die de ellende alleen maar helpen vergroten.
Ook in het geval van ouderverstoting hoeft de mishandelende/verstotende ouder er zelf niet zo heel veel meer aan te doen. De omstanders blijven het ‘werk’ tot in lengte van dagen verrichten.
Gezien hun belangen, schaamte, schuld, gebrek aan moed, groepsdruk enzovoorts kunnen zij niet meer terug. Zij hebben kennis van de waarheid en elk deëscalerend voorstel geweigerd. Om hun eigen hachje te redden moeten zij mij als gek en het grote kwaad blijven zien. Intussen lopen deze omstanders als makke schapen achter iemand aan, die liegt met het gemak waarmee water uit de kraan stroomt.
Ik heb er uitermate weinig hoop op dat er ooit nog eens een omstander het ‘licht’ gaat zien, daarvoor uit durft te komen en ernaar gaat handelen. Maar dan nog, het kind heeft dan al jarenlange mishandeling achter de rug.
Ik sluit me helemaal bij je aan, wat rest is pure tragiek voor allen én – bij mij in ieder geval – het aangrijpen van elke kans om kennis over ouderverstoting te vergroten.
Heel veel sterkte gewenst.
Met vriendelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
Bizar om dit te lezen. Alsof ik mijn afgelopen jaren teruglees. Ik zat in een huwelijk dat zich typeerde als leven in een sekte. Uiteindelijk een fantastische vrouw leren kennen die mijn ogen opende en de stap genomen om te scheiden. Iets wat ik al jaren wilde, maar altijd bang om die stap te nemen. Angst voor wat zij zou doen met de kinderen. Mijn gedachte was altijd…als ze maar oud genoeg zijn dan zullen ze mijn stap snappen, begrijpen. Nu 22 en 18 jaar en 1,5 jaar later in de vechtscheiding (die nu wel al rond is gelukkig) is mijn relatie met mijn kinderen op een diepte punt. Anderen die mij kennen en weten hoeveel ik van mijn kinderen hou, wat ik allemaal met ze heb ondernomen, begrijpen er niets van. Kunnen niet begrijpen dat zij dit doen. Ik zal ze deze link sturen. Tijdens schreeuw sessie met mijn eigen kinderen waar ik altijd het gevoel heb alsof ik met mijn ex-vrouw aan het ruzie maken ben. Dat is het bewijs van ouderverstoting. De ruzie wordt via de kinderen gespeeld, praten de moeder na. Ik hoor mijn jongste roepen, de liefste vrouw van de hele wereld. Dat zijn geen woorden van een jongen van 17. Ik heb er maar twee woorden voor. Triest en ziek. Dank Monique voor deze “steun in de rug”. Het meest trieste is dat je machteloos staat. En het enige kan doen is afstand nemen.
Heeft ouderverstoting ook niet te maken met psychopatisch narcisme van de andere ouder??
Ik heb 25 jr in huiselijk geweld geleefd, durfde om tal van redenen niet weg te gaan.
Toen ik dat eenmaal wel deed, is mijn ex man een procedure tegen mij begonnen vanwege stalking om zo als ik daartoe veroordeeld werd dispensatie voor de alimentatie te verkrijgen, geen middel werd hierin geschuwd.
Tot en met mijn zoon te gebruiken een valse getuigenis aan de rechtbank te laten geven, waardoor ik bang ben dat onze verstandhouding van mij en mijn zoon nooit meer goed komt, nu bijna al 7 jaar niet gezien.
Recentelijk weer contact met mijn dochter haar gezin.
Wat ik bij jullie lees gaat allemaal over jonge kinderen mijn kinderen zijn inmiddels 30 en 27 jaar, maar de basis is allemaal hetzelfde manipulatie leugens en bedrog en niet te vergeten egoïsme van de andere ouder.
Beste Corry, Vaak speelt er bij de veroorzaker van ouderverstoting inderdaad een persoonlijkheidsproblematiek, psychopathie o.i.d. Ik schreef daar een tijdje geleden dit blog over.
“Ze zijn – zonder het te beseffen – volledig afhankelijk gemaakt van deze ouder. Dit in tegenstelling tot ‘gezonde’ ouders die hun kinderen juist zullen stimuleren om onafhankelijk, zelfstandig en kritisch te zijn en aanmoedigen om zelf na te denken en een eigen mening te vormen. Vervreemde kinderen hebben geen idee hoe ze gemanipuleerd worden en denken werkelijk dat ze alle beslissingen – over contact met de andere ouder – zelfstandig nemen en de controlerende ouder hen daarin volledig vrijlaat.”
Voor de buitenwereld lijkt het juist op dat kinderen die een ouder hebben verstoten kritisch, zelfstandig en onafhankelijk zijn. Autonomie wordt door de verstotende ouder gestimuleerd. “Dat is toch alleen maar goed” denkt de buitenwereld, “dan redden ze zich straks in onze harde maatschappij” en “er wordt nooit goed geluisterd naar kinderen in een scheiding, dat moet veranderen”.
Hoe kan de buitenwereld het verschil zien tussen kinderen die echt zelfstandig en onafhankelijk zijn en kinderen die dénken dit te zijn?
De verstoter zal altijd zeggen dat de verantwoordelijkheid bij de kinderen zelf ligt (als ze eenmaal oud genoeg zijn). “Ik ga ze niet dwingen,” is een veelgehoorde.
De buitenwereld denkt daarbij: “Nee, je kan ze toch niet dwingen, dat is slecht voor ze. Als ze echt niet willen dan willen ze niet”.
Ik hoop zo dat we dit soort ouders kunnen gaan aanpakken en dat er echt iets gaat veranderen! Ik heb ook deze blogpost weer opgeslagen en misschien brengt het toch iets te weeg bij ‘de buitenwereld’.
Monique, geweldig hoe jij ouderverstoting beschrijft, exact een kopie van hoe mijn zoon en wij als ouders (grootouders) het mee moeten maken en nog in het proces zitten. Mijn zoon die te maken heeft met een ex met een crimineel gedrag en verleden die denkt dit te ontvluchten via een aangekondigde vechtscheiding met valse aangiftes tegen mijn zoon en daarbij de kinderen als haar wapen gebruikt. Alle rechtzaken heeft hij gewonnen zelfs op zijn verzoek een andere Gezinsinstelling door de rechter aangewezen, omdat de betreffende instelling niet meewerkte en de opdrachten van de rechter aan hun laars lapten. Haar verzoek om 1 ouderlijk gezag is afgewezen, omdat de rapporten zeer duidelijk nadelig voor haar waren. Maar inmiddels zijn kinderen al ruim 2 jaar niet gezien mede door toedoen van de instanties. De kinderen zijn inmiddels volledig getraumatiseerd. We wachten even de pogingen van de nieuwe instelling af en hopen vooral dat de kinderen worden geholpen. Maar die valse aangiftes tegen mijn zoon, zeer ernstige strafbare feit en kinderen hierbij op valse gronden ontvoerd, krijgen wat mij betreft nog een vervolg met een strafzaak. Als vader zal ik dit zeker gaan steunen. Vriendelijke groet, John B
Hoi Monique,
Wat een duidelijk stuk weer, ik heb maar weer eens een poging gewaagd om het door te sturen naar de Rechtspraak en het Ministerie, in de hoop dat ook zij eens het licht gaan zien en hier naar gaan handelen.
Hartelijke groet,
Marieke van Woerkom
Herken Ouderverstoting
Super! Dank voor het delen Marieke. Vroeg of laat zal er toch wel ‘ergens’ iets gaan dagen… Hartelijke groet, Monique
Het blijft apart…..Wij, verstoten ouders, zien het, weten het, ervaren het, terwijl dus de buitenwacht, de mensen die het verschil zouden moeten maken….nee, wat zeg ik, zouden moeten maken, het enorm laten afweten.
De verstoter wordt beschermd en niet zo’n klein beetje. Monique, je weet, Herken Ouderverstoting, stelt vragen en op de meeste vragen hebben we wel de antwoorden. Die notie van ‘rust’/ de Koninklijke weg, is op NIETS gebaseerd; een ingekocht rapportje om ouders uit te bannen opdat hun verdien model (hoe stuitend banaal) werkt.
Ook al is ouderverstoting nu erkend als een grove vorm van kindermishandeling, dat wil niet zeggen dat de instanties, de rechtspraak, hier nu tegen willen optreden.
In plaats van de verstoter te adresseren, lijkt het makkelijker de verstoter te steunen, voor de instanties dan.
Voor de kinderen van Frans, voor de nu 18+ zoon van mijn lief is het te laat. Zwaar getraumatiseerd mogen ze de liefdesmarkt op. Het is niet de vraag OF het misgaat in hun leven, maar WANNEER.
Een externe schok (zelf een kind krijgen?) zal onvermijdelijk zijn, wat de maatschappij een hoop gaat kosten.
Feit is dat de rechtspraak, de Raad, en zeker Jeugdzorg heel goed weten wat er speelt en wat er staat te gebeuren, maar niemand neemt zijn/haar verantwoordelijkheid. Waarom zouden ze ook, binnen no time hebben ze andere baantjes en het lijkt wel dat ‘ hoe slechter de presteren, hoe hoger ze eindigen’ Kijk naar de bevordering van MR Koek…..
Maar goed, ouderverstoting is dus erkend. De instanties weten heel goed dat ze tekort schieten.
Er zit niets anders op dan dat ouders hun gemeenten, de wethouders, gaan spammen met de falende zorg. De gemeente is namelijk aansprakelijk. Die koopt de zorg in en als dus de wethouder weet dat die contra productief is, schade aanricht, dan zal de wethouder er iets van moeten vinden. Desnoods richting Den Haag, daar de wethouder verplicht is slechte/ondermaatse zorg in te kopen bij een monopolist, die de schouders ophaalt, ouders verder intimideert en bedreigt.
Ook mijn man en ik hebben er geen vertrouwen meer in dat het ooit goed gaat komen met de zoon van mijn lief. Sterker nog, wij hebben zelf afstand genomen en niet de wens meer tot hereniging. Maar de waarheid, de echte waarheid, die is er en zal gedeeld worden. Die houdt niemand tegen. Ook al rent moeder elke keer weer naar de politie voor de zoveelste smaad/laster aangifte, omdat ik blog over het feit dat juist deze dame aan conflictbeheersing bij echtscheiding doet.
Wat zoon daar ooit nog mee gaat doen is ons probleem niet en hoeven we zelfs niet te weten.
Wat ik mij wel afvraag: hoe zit dat met de nieuwe partners van de verstoters? Zijn dat zulke watjes en mietjes dat ze klakkeloos achter een gestoorde ouder blijven staan? Immers boos zijn op iemand die geestelijk niet in orde is, is zonde van jouw energie.
Maar wat te doen met de omstanders? Die horen te weten dat de waarheid anders is en dan toch niet ingrijpen, maar zelfs de verstoter helpen en ondersteunen?
Dat is een stukje van de puzzel dat ik nog niet kan plaatsen.
Annemarie, bedankt voor je waardevolle aanvulling. De vraag over de (nieuwe) partners van de verstoters / controlerende ouders, hebben wij ons ook al vaak gesteld. Ik vrees dat ze zich – tegen beter weten in – confirmeren aan ‘het regime’ of eruit vliegen. De verstoter accepteert (net als een sekteleider) geen tegenspraak of kritiek. Je bent voor of tegen de verstoter en alles wat die vindt en zegt, zwart of wit, grijs bestaat niet…
Heldere en treurige blog, weer. Een klein stukje van de puzzel kan ik wel leggen over de rol van de omstanders/nieuwe partners. Ouderverstoting, gedrag dat een kind laat zien als overlevingsstrategie in een ernstig loyaliteitsconflict, is getraumatiseerd gedrag. En alle (onverwerkte) trauma draagt over. Dat betekent dat iemand die betrokken is bij een getraumatiseerde persoon, die hier zelf geen zicht op heeft, nauwelijks/niet merkt dat het gedrag afwijkt en zorgelijk is.
In mijn jip-en-janneke-taal leg ik studenten vaak uit dat een onverwerkt trauma besmettelijk is. Zonder dat je het doorhebt word je besmet en ben je ook ‘ziek’.
Hier is van alles aan te doen en te voorkomen, maar dat vraagt wel bewustwording van degene die met het verstotende ‘kind’ te maken heeft. Dat is te leren, gelukkig! En het wordt hoog tijd dat hier in getraind wordt.
Erna Janssen, http://www.defamilieacademie.nl
Dank voor je duidelijke uitleg Erna!
Inderdaad Annemarie, wat te doen met de omstanders?
Die vraag houdt mij ook al heel lang bezig. Ook het verraad van omstanders die jou goed kennen maar je toch ineens voor gek (en nog veel meer) verklaren.
Dat er verstoters bestaan is een feit. Hoe het zover gekomen is, valt vaak ook nog heel goed te begrijpen. Daarvoor hoef je soms maar één generatie terug te kijken. Zo’n verstoter is ook een jong kind geweest en daar kan ik zelfs nog wel compassie voor opbrengen.
Maar de omstanders, je zou ze er aan hun haren bij willen slepen en zeggen, kijk nou verdomme toch eens goed, lees eens wat, stap eens uit die ‘niks aan de hand illusies’ van je quasi gezellige groep, durf eens moedig te zijn. Ik weet zeker dat er geen één bij is die vóór kindermishandeling zou stemmen. Ondertussen laten ze het maar gebeuren …
Met vriendelijke groeten,
Ingeborg
Nog een waarschuwing voor omstanders die overwegen de moedige stap te zetten om beter geïnformeerd te raken en écht goed te gaan kijken.
Als je ouderverstoting eenmaal kunt zien, kun je het nooit meer niet zien. En … het is níet om aan te zien.
Dus denk eerst maar even goed na want een leven met ‘niets aan de hand’ illusies is een heel stuk comfortabeler.
Voor omstanders die denken de werkelijkheid wél aan te kunnen … je wordt getuige van een kind dat tot op de bodem van zijn/haar ziel wordt gesloopt om omgevormd te worden tot een kopie van die ene ouder. Die verstotende ouder die elke seconde bezig is dit verschrikkelijke proces af te dekken met een gespeeld beeld van gezelligheid, goedheid, warmte en heel veel houden van …
Ik wens alle moedige omstanders van harte sterkte en weet … jullie maken het verschil!
Ingeborg Steijlen
Hoi Monique, dank voor het schrijven van dit weer overduidelijke stuk. Je kan dat zo goed. Ook dit stuk is hier nu al in het archief opgeslagen en zal later worden gebruikt. Frans boft maar met jou! Groet, John
Dank voor je berichtje John, heel fijn om te horen :))
blije papa..
waar m’n moeder ( 1939 ) een vervelende jeugd had heeft ze het bizar goed ingevuld naar haar eigen kinderen. open gesprekken, duidelijkheid staan aan de basis van mijn jeugd ( 1960 ) en mijn kinderen 1991 en 94 op een dezelfde manier geprobeerd in te vullen.. achteraf helaas geen medewerking van een immer stelende vrouw. Destructieve relaties op de schop. boek van Jan Storms deden mij de ogen openen. te laat ?? dat nooit. maar hoe leg je de kids uit dat de partner andere intenties had.. Dat hoeft niet… waar jij zat te slapen hadden de kinderen het al door..
Zo goed beschreven. En gelijk zo verdrietig.
Ik weet hoe het werkt.
Ouderverstoting heb ik als grootmoeder van zeer nabij kunnen waarnemen..
Mijn zoon was/is ook zo.n verstoten ouder.
De hele schoonfamilie en instantie.s deden mee. Om de vader kapot te maken en zijn kinderen af te nemen.
Dergelijke overweldigende invloeden met zoveel haat kunnen kinderen alleen maar beschadigen.
Mensen die dit doen horen in het strafrecht thuis.
Nu worden de mensen gestraft die de waarheid zeggen .
Hoogste tijd voor verandering.
En hulpverleners die in belang van de kinderen helpen .
Dank je wel Janna, lief van je. Ik ken jouw verhaal/het verhaal van jouw zoon. Het is allemaal zo verdrietig en pijnlijk. Ik hoop dat ik met mijn blogs een (heel) klein beetje kan bijdragen aan die, inderdaad zo broodnodige, verandering.
Dag Monique,
Je hebt het proces van ouderverstoting weer heel duidelijk en kernachtig verwoord.
Wat wil ik toch graag dat alle omstanders jouw tekst nu eens echt tot zich door laten dringen … en dan de moed hebben om te zeggen: we zitten fout, we hebben goed en kwaad verwisseld, we hebben ons laten meeslepen, we hebben onbedoeld een kind ernstig beschadigd en ‘wetenden’ voor gek verklaard.
Met hartelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
Dank je wel Ingeborg voor je (zoals altijd zeer gewaardeerde) woorden! Alle kleine beetjes helpen (hoop ik), maar er is nog een lange weg te gaan (vrees ik). Hartelijke groet, Monique