Deze week viel de uitspraak van het College van Toezicht van het NIP (Nederlands Instituut van Psychologen) op de mat. De jeugdpsycholoog werkzaam bij Juzt, een grote jeugdzorgaanbieder in West-Brabant, tegen wie wij klachten hadden ingediend krijgt een waarschuwing. Zij verprutste de laatste kans op contactherstel tussen Frans en zijn kinderen volledig. Met de waarschuwing wordt een deel van de klachten erkend. Toch overheerst teleurstelling, want over het verwijt dat ouderverstoting door deze jeugdpsycholoog niet werd (h)erkend, rept het NIP met geen woord. Terwijl daar nou net de essentie ligt voor het blunderen van deze psycholoog.
De omgangsprocedure sleepte zich al vier jaar voort. Frans heeft zijn kinderen dan al bijna acht jaar niet meer gezien. De Raad vd Kinderbescherming had onderzoek gedaan en was geschrokken van het negatieve vaderbeeld dat de kinderen van Frans door hun moeder was opgedrongen. Voor de ontwikkeling van de kinderen vond de Raad het erg belangrijk dat het contact met hun vader zou worden hersteld. Maar tot ieders verbazing wijst de meervoudige familiekamer de door de Raad voorgestelde (omgangs)ondertoezichtstelling af en geeft Juzt de opdracht de (on)mogelijkheden voor begeleide omgang te onderzoeken. Het uiteindelijke doel is drie begeleide contacten.
Laatste kans op contactherstel
Het was de laatste mogelijkheid voor contactherstel tussen Frans en zijn kinderen, voordat de oudste 18 jaar zou worden. Uitgebreid hebben we met Juzt gesproken over de specifieke achtergrond in deze zaak (valse aangiften), de problematiek bij de kinderen (ouderverstoting) en onze verwachtingen van dit traject. Als er in ieder geval één (begeleid) gesprek met de kinderen zou kunnen plaatsvinden, dan zou dat wat Frans betreft al een stapje in de goede richting zijn. De gedachte was dat deze ontmoeting de druk wat van de ketel zou kunnen halen zodat het voor de kinderen hopelijk iets gemakkelijker zou zijn om later, wanneer zij daar behoefte aan zouden hebben, contact te zoeken met hun vader.
De jeugdpsycholoog gaat aan de slag. Na een tussentijds gesprek zijn wij er helemaal niet gerust op dat zij in de gesprekken met de kinderen inderdaad wel voor de juiste insteek en aanpak kiest. We melden onze zorgen in een uitgebreide e-mail en houden ons hart vast…
Jeugdpsycholoog herkent ouderverstoting niet
Onze bange vermoedens komen uit als we het eindverslag van Juzt ontvangen. Het schiet alle kanten uit, staat vol tegenstrijdigheden en er is nauwelijks onderscheid in wat er is gezegd door de kinderen en de interpretaties van de jeugdpsycholoog. Waar de conclusies en bevindingen op zijn gebaseerd wordt ook niet duidelijk. De oplossingsvoorstellen zijn niet realistisch en zelfs ronduit naïef. Dit rapport roept meer vragen op dan dat er antwoorden of oplossingen komen.
Maar het meest schokkende is dat er, waar we al bang voor waren, helemaal geen rekening is gehouden met de specifieke achtergrond in deze zaak, het advies van de Raad, onze gesprekken en dus ook niet met ouderverstoting. Aan die deskundigheid ontbreekt het bij deze jeugdpsycholoog volledig; signalen die de kinderen geven en duiden op ouderverstoting zijn totaal verkeerd geïnterpreteerd.
De verantwoordelijkheid wordt bij de kinderen zelf gelegd, ze mogen het allemaal zelf beslissen en moeten blijkbaar maar zien hoe ze het verder redden met de problemen (en trauma’s) waarmee ze al jaren worstelen sinds hun vader uit hun leven is. Want de jeugdpsycholoog vindt het ‘niet nodig om hulp voor de kinderen in te zetten, omdat de kinderen zelf geen hulpvraag hebben.’ Geen hulpvraag? Kinderen die lijden aan ouderverstoting komen nooit zelf met een hulpvraag, simpelweg omdat ze zelf helemaal niet weten wat er met ze aan de hand is. Maar deze jeugdpsycholoog weet dat duidelijk ook niet…
Contact zou niets opleveren…
Volgens haar is er ‘te weinig basis is om omgang te organiseren’. Nu draait ze de zaken om; het traject bij Juzt was nou net bedoeld om de kinderen voor te bereiden op het voor hun ontwikkeling zo belangrijke contactherstel. Ze moeten zich zelfstandig een beeld van hun vader kunnen vormen. Omdat de kinderen in de gesprekken aangeven dat ze geen contact met hem willen schat de jeugdpsycholoog in ‘dat contact op dit moment niet wenselijk is. Het zou niets opleveren…’
De kinderen kunnen volgens haar namelijk alles prima zelf oplossen en zijn daar ook al druk mee doende, ze zegt: ‘de kinderen zijn in hun levensfase wel bezig zich een eigen beeld te vormen van hun verleden en dat te integreren met wie ze zijn. Zij kunnen hier zeker bepaalde nuances in aanbrengen, die ruimte geven voor contact in de toekomst.’ Hoe de kinderen dat zonder professionele hulp en contact met hun vader en mét het eenzijdig opgedrongen negatieve verhaal van hun moeder in hun hoofd voor elkaar moeten krijgen, dat laat de jeugdpsycholoog wijselijk in het midden.
Tot zover enkele ‘bevindingen’ waaruit onze jeugdpsycholoog de eindconclusie trekt dat er geen basis is voor omgang. Deze conclusie nam de familierechter trouwens maar al te graag over; het omgangsverzoek van Frans kon hiermee definitief worden afgewezen. Dit terwijl het onderzoeksverslag van Juzt, dat nota bene op verzoek van de familierechter door een andere deskundige werd getoetst, een onvoldoende kreeg en niet voor advisering zou mogen worden gebruikt, zo blijkt uit de brief hierover.
Behoefte aan vaderfiguur
Dit verhaal wordt nog schrijnender als je in het eindverslag leest wat de kinderen nog meer hebben gezegd. Je hoeft geen psycholoog te zijn om de signalen te herkennen; de kinderen schreeuwen letterlijk om hulp en…. om hun vader.
Onafhankelijk van elkaar zeggen ze dat hun moeder gestrest en overbelast is en dat zij de opvoeding niet (alleen) aankan. Dit geeft dagelijks grote spanningen thuis. Ze vertellen allebei last te hebben gehad van de abruptheid waarmee ze – na de onterechte arrestatie van hun vader – van de ene naar de andere ouder gingen. De kinderen waren toen 7 en 9 jaar oud, maar ze denken daar nog regelmatig aan zeggen ze. Ook is er boosheid; de kinderen verwijten hun moeder dat zij nooit de regie heeft genomen in het contact met hun vader. De oudste van 17 jaar zegt dat een vaderfiguur misschien voor meer balans in het gezin zou kunnen zorgen…
De jongste heeft er veel last van dat de omgeving weet wat hij heeft meegemaakt en dat de gezinssituatie bijzonder is. Hij wil juist ‘gewoon’ als de anderen zijn. Daardoor is hij snel geïrriteerd en boos, maar ook moedeloos. In het onderzoek door de Raad zei hij ook jaloers te zijn op vriendjes als die vertellen over leuke vader-zoon dingen. Niet voor niets staat in de beschikking van de rechtbank als een van de redenen voor het traject bij Juzt: ‘de behoefte van [naam zoon] aan een vaderfiguur’.
Jeugdpsycholoog negeert kindertrauma
Onze jeugdpsycholoog, ze is trouwens ook traumabehandelaar…, zegt verder dat het haar opvalt dat de zoon een aantal klachten heeft die mogelijk zijn terug te leiden naar traumatische ervaringen. Dit komt voor haar kennelijk als een grote verrassing. Voor ons is dit hét bewijs dat ze zich – zoals wij al vreesden – helemaal niet heeft verdiept in de achtergrond en problematiek van de kinderen. Dan had ze geweten dat Frans werd gearresteerd tijdens een klassenuitje waar zijn toen zevenjarige zoontje, zijn klasgenootjes, leraren en andere ouders bij waren. De kinderen woonden bij hem, maar gingen toen ineens naar hun moeder, ze hebben hun vader nooit meer gezien! Als je daardoor als kind geen trauma oploopt dan weet ik het ook niet meer. Maar deze ‘traumabehandelaar’ laat het allemaal voor wat het is…
In de gesprekken zeggen de kinderen geen behoefte te hebben aan contact met hun vader. Iedereen die iets weet van ouderverstoting, weet wel beter. Niet onze jeugdpsycholoog; ze herkent de signalen niet en vraagt ook niet door. Opmerkelijk genoeg zeggen de kinderen ook dat ‘als contact wordt afgedwongen zij dit zullen accepteren’. In bedekte termen laten de kinderen doorschemeren – waarschijnlijk om hun moeder te ‘ontzien’ – dat ze wel degelijk contact met hun vader willen.
Veroordeeld tot nog meer psychische schade
Dit had de jeugdpsycholoog met beide handen moeten aangrijpen om – nu het nog kon – het begeleide contact te organiseren. Het was de allerlaatste mogelijkheid om de jarenlange indoctrinatie door de moeder te doorbreken en de kinderen te bevrijden uit de geestelijke – en zeer schadelijke – wurggreep die ouderverstoting heet. Maar ze doet niets, biedt geen hulp en verdedigt bij de rechter haar stelling dat contact tussen de kinderen en hun vader niets zal opleveren.
Realiseert deze jeugdpsycholoog zich wel dat ze de kinderen daarmee heeft veroordeeld tot nog vele jaren van pijn, verdriet en gemis?
NIP erkent ouderverstoting niet
Het is zeer teleurstellend en zorgelijk dat ouderverstoting kennelijk ook bij het NIP nog altijd niet wordt (h)erkend. In de uitspraak wordt over de missers van onze jeugdpsycholoog op dit gebied weinig gezegd of het wordt weggewuifd. De feiten uit het klaagschrift die hierop betrekking hebben, laat het NIP in de uitspraak voor het gemak maar gewoon weg. De opgelegde waarschuwing geldt vooral voor het tekort schieten in de verslaglegging in het eindrapport en het ontbreken van verslagen van gesprekken met zowel de kinderen als de ouders.
Ondanks dat het NIP zelf ook constateert dat het niet duidelijk is welke onderzoeksbevindingen ten grondslag liggen aan de conclusies en aan de zeer beperkte antwoorden op de vragen van de rechtbank, meent het NIP toch te kunnen beoordelen dat de signalen van de kinderen door de jeugdpsycholoog juist zijn geïnterpreteerd. Wij denken daar anders over en hebben besloten in hoger beroep te gaan.
Kennis ouderverstoting ontbreekt bij professionals
Al eerder uitte ik mijn zorgen over het feit dat de kennis van ouderverstoting bij (jeugd)hulpverleners en andere professionals in de hele keten ernstig tekort schiet. Toch worden deze professionals regelmatig door de familierechter ingeschakeld om te adviseren over ingrijpende gezag- en omgangskwesties in complexe en conflictscheidingen, waar ouderverstoting aan de orde van de dag is. De rechter, zelf ook niet gehinderd door enige kennis van zaken, neemt het oordeel van deze ‘deskundigen’ meestal klakkeloos over. De beslissing die de rechter vervolgens neemt is negen van de tien keer niet in het belang van het kind – zoals ze zelf beweren -, maar houdt ouderverstoting ofwel kindermishandeling juist in stand.
Het handelen van onze jeugdpsycholoog en traumabehandelaar bij Juzt en de beslissing van de meervoudige familiekamer in de zaak van Frans, is illustratief voor deze gang van zaken.
Goed te vernemen dat jullie strijdlustig blijven en tevens vreselijk droevig dat de “Staat” medeplichtig is aan het verkwanselen van mensenlevens en hun toekomst. Op dit niveau van Rechtspraak mag je als burger verwachten dat Rechters kundig zijn, helaas blijkt dat dikwijls anders en blijft over de opzettelijke schuld van de Rechterlijke Macht mensenlevens te verzwaren. In mijn optiek dient dit volledig financieel vergoed te worden door de aanrichters en aldus degenen welke de treurigheid van de situatie hadden kunnen doen keren: de Rechters!
De mensen die op deze wijze beschadigd worden (in hoge mate vaders en kinderen) en welke zich ondanks dat netjes en gemoedelijk weten te gedragen in de samenleving, zijn zovele malen intelligenter dan het “domme” handelingsonbekwame rechtersvolk. Het is een zielige categorie mensen, doorgeleerd tot op het bot maar met een ernstige geestelijke beperking op het gebied waarop zij juist mogen beslissen. Ongekend ernstig!
Mevrouw Roeters, operationeel directeur, Landelijk bureau Raad van Kinderbescherming komt er anno 2015(!) openlijk vooruit: professionals, die het zouden moeten weten, zijn allen handelingsonbekwaam/ handelingsverlegen!
Nu zou je denken dat ze daar, als professional, mee zouden zitten, maar dat is een gekke gedachte! Zichzelf bijscholen, vakliteratuur doornemen, een bredere kijk op zaken, allemaal een brug te ver. Door schade en schande ben ik er achter gekomen dat je niemand in deze keten kan vertrouwen. Dat je maar beter heel ver van dit soort mensen weg moet blijven en zo snel mogelijk afscheid moet nemen. Mijn lief heeft nu ook een zwaar getraumatiseerde zoon, die zogenaamd zit te biibberen van angst in de klas voor zijn vader; aldus moeder. En dat is normaal! Net zoals een ouderschapsbemiddelaar van Kompaan en de Bocht anno 2015 nog nooit over ouderverstoting had gehoord. Waarom dan in godsnaam naar trajecten, waardoor kinderen zich nog eens moeten uitspreken, maar waarvan de signalen dus niet worden opgepikt. Kansloos! Wij, verstoten ouders, weten allemaal wat de schadelijke gevolgen voor onze kinderen in hun volwassen leven zijn en we kunnen niets! Wij kijken machteloos toe en we mogen er niets van vinden! Ik wacht op de dag dat dit soort ‘volwassen kinderen’ zelf gaan procederen en dus zelf dit hele apparaat gaan aanpakken. Wij, verstoten ouders, kunnen en mogen NIETS.
Als de kinderen later angstaanvallen ,depressies en andere psycholische aandoeningen krijgen , wordt de oorzaak waarschijnlijk niet in verband gebracht met de ouderverstoting in hun jeugd.
Ik weet uit ervaring hoe erg dit kan zijn.
En dat het jaren kan duren dit gebukt gaan onder de vreselijke traumatische ervaringingen door ouderverstoting.
Ik vind dat de hulpverlening/rechters schromelijk te kort schieten in deze schrijnende problematiek.
Het is dan ook zeer wenselijk dat hier eindelijk de aandacht aan besteed wordt die nodig is.
Spreek met ervaringsdeskundigen die dit lange traject doorstaan hebben . Die weten hoe het voelt om beschadigd verder te moeten leven .
Het doet me veel verdriet dat zoveel kinderen en veelal vaders door een rancuneuze liegende ouder blootgesteld worden aan levenslange beschadigingen.
Ik waardeer Frans en jouw doorzettingsvermogen indexering oneerlijke strijd.
Wens jullie dan ook heel veel sterkte toe.
Verlies nooit de hoop op hereniging.
Hallo Frans en Monique,
Jullie verhaal was al gruwelijk …. Ik lees deze kafka, bureaucratie, ijdelheid, onverschilligheid en ondeskundigheid met moeite, zo gruwelijk vind ik het. Als ik jullie ergens mee kan helpen …
Oh Monique toch, “… en ze is ook traumabehandelaar …”. Waar heb ik dat eerder gehoord, wat herkenbaar en wat is dit toch allemaal verschrikkelijk. Goed dat jullie in hoger beroep gaan … doorgaan met onwetendheid aangaande ouderverstoting – zeker waar het de (pseudo)professionals betreft – aan de orde te stellen, dat is het enige wat ons rest. We leven met je mee en wensen jullie heel veel sterkte. Met vriendelijke groeten, Ingeborg Steijlen
Tijdens de bijeenkomst (26 maart 2016) van beschadigde slachtoffers van (semi) overheidsfunctionarissen is ook kort ingegaan op Jeudzorg (vh. Kinderbescherming) en ouderverstoting (ook mijn kinderen zijn slachtoffer van valse aangifte waardoor zij, sinds 1986 tot op heden alle contact verloren met hun vader). Toen vanwege valse aangiften, leugens, diefstal van huisraad en bedrijfsmiddelen en boerenbedrog in collaboratie met de kinderrechter en later vanwege de gevolgen van het opgelopen jeugdtrauma van de oudste dochter die het hernieuwde contact onmogelijk maakten, vertelde een psycholoog dat “De Staat” nooit fouten van overheidsfunctionarissen zou toegeven. Niet in kinderzaken en niet in civiele of strafzaken, alles dient “De Staat” ook de beschadigde partijen. De burgers dienen zich te realiseren dat “De Staat”het zich niet permitteren kan dat het volk de “Eer van de Stand” der elite van functionarissen in twijfel zou trekken. “De Staat” dient ten aller tijde als kundig, eerlijk, rechtvaardig en eervol te worden aangezien. Zelfs in de meest delicate kwesties van het recht, zoals jeugdzaken waarin kinderen worden gemaakt of gebroken door Rechters en hun adviserende hulptroepen, zullen zij de “Eer van hun Stand” tot in het oneindige verdedigen. Zoals Pieter Lakeman in het boek “Het gaat Uitstekend” laat zien, desnoods met liegen, bewijs vervalsen, zoekmaken of negeren en manipuleren! Daarom ligt het boek van Machiavelli, “De Prins” op het nachtkastje van elke zichzelf respecterende topfunctionaris, Rechter en Bestuurder. En daarom zat de liegende en in opdracht van de maffia stelende ex. Minister Ivo Opstelten onlangs weer parmantig vooraan bij de uitreiking van de WillemsOrde aan een stelletje militaire “helden”
De bijeenkomsten van beschadigde burgers zijn bedoeld om de samenleving voor de volgende verkiezingen de ogen te openen over de occulte waarheid van onze Eerloze overheidsfunctionarissen, van de Raad van State afhankelijke Rechters en bedriegende Bestuurders.
Gelukkig wordt de samenleving langzaam wakker, laten we doorgaan met het bewust maken van de burgers en alle vormen van oncontroleerbare minachting, gepleegd door alle (semi) overheidsgerelateerde functionarissen en organisaties publiceren. Immers alle mensen en/of hun kinderen komen vroeg of laat in aanraking met al of niet opzettelijke incompetentie, zelfverrijking, leugens bedrog en minachting in geval van (afhankelijk van het belangrijk “zinloze”) klachten, bezwaren, beroep of protest tegen de functionarissen van Staat. Ook de Bijbel zegt voldoende over onze functionarissen: Bid voor hen die over u gesteld zijn, opdat het u wel gaat. Zij die klagen en protesteren worden al snel gehaat en tegengewerkt
Wat een treurige erkenning op slechts een gedeelte van de schade die is aangericht!