19 t/m 25 november 2018
Ouderverstoting is een gruwelijke vorm van kindermishandeling die zich meestal openbaart na een scheiding. Eén ouder zet het kind in als wapen om de andere ouder buiten te sluiten. Door manipulatie en een geraffineerde lastercampagne gaat het kind denken dat die andere ouder liefdeloos, niet beschikbaar en zelfs gevaarlijk is. Een ellendeling waar je maar beter niets mee te maken kunt hebben. Het kind wil uiteindelijk geen contact meer en verstoot die ouder. Het lijkt zijn eigen keuze, maar het is de enige manier om te ontsnappen aan het enorme loyaliteitsconflict waarin de ‘controlerende’ ouder het kind heeft gebracht.
De lastercampagne van de controlerende ouder tegen de ex-partner heeft niet alleen zijn uitwerking op het kind, maar op de hele omgeving. Die is meestal onwetend over ouderverstoting en laat zich inpalmen door de charmes en overtuigende praatjes van deze meester manipulator. Omstanders nemen diens zorgen, twijfels en angsten over het vermogen van de ex-partner om voor de kinderen te zorgen voor waar aan. Ze kiezen partij voor de controlerende ouder. Overigens waren die aantijgingen er tot de scheiding helemaal niet, maar nu ineens worden ze als reden opgevoerd waarom het kind niet meer naar die andere ouder wil.
De kinderen willen zelf niet
Een alleenstaande moeder vertelt dat de vader van haar kinderen hen volledig aan hun lot overlaat als ze bij hem zijn. Het is er saai, zijn huis is vies en vaak krijgen ze nauwelijks fatsoenlijk te eten. De kinderen willen niet meer naar hem toe. De moeder zegt alles te hebben geprobeerd, maar ze kan ze toch niet dwingen?
Een gescheiden vader die met zijn dochtertje, zijn nieuwe vriendin en haar kinderen een leuk samengesteld gezin vormt, vertelt dat zijn ex-vrouw door haar psychische problemen hun dochtertje al een paar keer in gevaar heeft gebracht. Nu is het meisje bang om alleen bij haar moeder te zijn en wil er niet meer heen. De vader zegt de keuze van zijn dochter te respecteren, het meisje is zes.
Omstanders gaan meestal kritiekloos mee in dit soort verhalen. Niemand gaat het gesprek aan, niemand stelt vragen. Niet alleen familie, vrienden of buren durven nauwelijks vraagtekens te zetten bij het gedrag van een ouder die de omgang tegenwerkt omdat de ex-partner een waardeloze en onverantwoordelijke opvoeder zou zijn, maar hulpverleners, instanties en rechters net zo min. De omgeving kijkt weg en staat toe dat kinderen worden gehersenspoeld en aangezet om een eens geliefde ouder af te wijzen. Deze ernstige vorm van geestelijke kindermishandeling beschadigt het (volwassen) kind voor de rest van zijn leven.
De pijn en de onmacht van de verstoten ouder is nauwelijks te beschrijven. Die is zijn kind kwijt, maar dat lijken we na een scheiding normaal te zijn gaan vinden. Verstoten ouders staan er alleen voor en zien de omstanders denken: een ouder die zijn kind niet mag zien, daar moet wel iets mee zijn.
Eén ouder veroorzaakt ouderverstoting
Een ‘gezonde’ ouder houdt een kind niet weg bij de andere ouder. Die zal het contact juist stimuleren en weet hoe belangrijk het is dat kinderen opgroeien met beide ouders, ook na een scheiding. Kinderen zelf willen altijd hun beide ouders blijven zien en zullen nooit uit vrije wil kiezen tussen papa of mama. Dat is volstrekt onnatuurlijk en een signaal dat er mogelijk iets goed mis is. Niet met het kind overigens, maar met de ouder die zich presenteert als de zorgzame, veilige, liefhebbende en betrokken ouder en het kind lijkt te willen beschermen tegen de andere zogenaamd onveilige ouder. Het tegendeel is waar. Volgens deskundigen is bij een ouder die geen middel schuwt om de andere ouder uit te schakelen, met grote zekerheid sprake van een ernstige persoonlijkheidsproblematiek met kenmerken van narcisme of borderline. Het lijkt de meest fantastische ouder die een kind zich kan wensen, maar in werkelijkheid heeft deze psychisch zieke ouder geen boodschap aan de gevoelens en behoeften van het kind. Hij of zij handelt slechts uit niets ontziend egoïsme en intense haat tegen de ex-partner. Deze ouder heeft hulp nodig!
Maar kennelijk willen we niet weten dat dit bestaat en veel voorkomt. De oorzaak van ouderverstoting ligt bij één ouder met een psychische problematiek, meestal ontstaan in de eigen kindertijd, en gaat over van generatie op generatie. Omstanders, waaronder veel professionals, houden liever vast aan het idee dat de ex-partners samen een strijd om de kinderen uitvechten. Voor onwetenden lijkt dat misschien zo, maar ouderverstoting gaat niet over meningsverschillen of over een conflict tussen twee ouders. Het gaat over de macht van één ouder over de andere ouder waarbij het kind door subtiele manipulatie en dwingende tactieken tot bondgenoot wordt gemaakt van de controlerende ouder.
Zonder zich daarvan bewust te zijn neemt het kind de haatgevoelens van de controlerende ouder over en keert zich tegen de andere ouder. In een eerder blog beschrijf ik hoe dat proces in zijn werk gaat en waarom het kind niet openstaat voor het verhaal van de verstoten ouder. Op dat blog kwamen veel reacties, ook over de rol van omstanders. Een daarvan wil ik hier graag delen, met veel dank aan (en toestemming van) Ingeborg Steijlen, een wetende omstander!
Mijn ervaring is dat omstanders die geen weet hebben van ouderverstoting jou als ‘wetende’ juist aanvallen en volstrekt kritiekloos alle beschuldigingen en roddels van de verstotende ouder voor waar aannemen. Ze lijken zich er gewoonweg geen voorstelling van te kunnen maken dat zij continu worden voorgelogen door iemand die zich als slachtoffer weet voor te doen en ondertussen het kind subtiel maar genadeloos mishandelt. Zonder dat deze omstanders er ook maar de minste notie van hebben, zijn ze net zo gehersenspoeld als het kind. In dit kader vallen ook wel eens termen als gehypnotiseerd en gehackt.
Had ik het niet allemaal met eigen ogen gezien en met vele slachtoffers besproken, dan had ik het misschien zelf ook niet kunnen geloven. Dat een ouder zijn/haar kind op een zo ongeziene wijze zo ernstig weet te mishandelen, dat komt bij de meeste omstanders niet eens in hun hoofd op. Laat staan dat omstanders door hebben dat zij dit verschrikkelijk proces in hoge mate faciliteren.
Als jij dat beweert, moet jíj wel gek zijn … dat was je toch al want de verstoter heeft de omgeving van meet af aan al bewerkt met leugens over jou.
Wat mij betreft is er nooit genoeg aandacht voor ouderverstoting en de gedaantes waarin dit zich voor kan doen! De volledige reactie van Ingeborg kun je hier lezen.
Wegkijken kan niet meer
Ouderverstoting kan alleen maar tot volle ontwikkeling komen als omstanders de vervreemding van een kind door één ouder toestaan. Namelijk als de misleidende en gelogen boodschap van de controlerende ouder – over de andere ouder – klakkeloos wordt overgenomen door familie en het sociale netwerk. En als professionals zoals advocaten, jeugdbeschermers en rechters blijven falen in het herkennen van de problematiek en adequate begeleiding van alle betrokkenen. Alleen als omstander het lef hebben om niet meer weg te kijken, kan het giftige proces van ouderverstoting worden doorbroken!
Meer informatie over de Week tegen Kindermishandeling →
Bronnen:
-
Website omstanders.nl
-
Blog Surviving Parental Alienation, part two – Amy J.L. Baker, PhD
-
Gastcolumn Vaders vaak stiefmoederlijk behandeld bij een scheiding, kind krijgt de rekening – Steven Pont, psycholoog
Ik heb eenzelfde probleem met een ex met Borderline. Een dochter zie ik inmiddels al bijna drie jaar niet meer en de tweede (die ondanks de onveilige situatie bij mij thuis, aldus moeder) nog gewoon ‘mocht’ kwam wordt sinds vorige week ook bij mij vandaan gehouden. Ze is bang etc. De jeugdbescherming en weet ik hoeveel andere instanties geven allemaal dat de situatie bij mij thuis veilig is en bij moeder niet.
Ik zou heel graag concrete voorbeelden willen wat omstanders zoals mijn familie en vrienden zouden kunnen doen en dit bij voorkeur met de grootst mogelijke spoed.
Maar wat adviseer je te doen als je niet wegkijkt? Melding doen bij de kinderbescherming? Als de verstotende ouder niet wil meewerken aan therapie of bereid is tot inzien van wat ze haar kind aandoet..
Beste Clara, Dit blog gaat vooral over het wegkijken door de omgeving van de ‘verstoter’, zijn of haar familie die vaak best ziet wat er gebeurt maar niets durft te zeggen. Maar vooral ook professionals die onkundig zijn, de signalen niet herkennen of simpelweg het lef niet hebben om de verstoter aan te spreken en verkeerde beslissingen nemen (familierechter) waardoor de situatie verder escaleert en het kind in de ban van de destructieve ouder blijft. Er zijn zeker professionals die wel bekend zijn met deze problematiek, maar die vind je vooral buiten de reguliere instanties.
Ik heb nu al 9 maanden mijn kind niet mogen zien ben bezig met de rechtbank maar het duurt allemaal zo lang. Ik heb mijn kleine prinsesje heel erg gemist, er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan haar dacht. Iedereen in mijn ex haar omgeving steunt haar hierbij, zelfs haar ouders. Over een week hoor ik een beslissing van de rechtbank waarschijnlijk wordt dat een onderzoek door de kinderbescherming. Ik hoop dat we ooit kunnen de afgelopen negen maanden kunnen inhalen, maar mijn woede zal nooit minder worden tegen de moeder. Dat iemand zoiets zijn eigen kind kan aandoen is meedogenloos en zal ik nooit kunnen begrijpen.
Ik ben een vader van twee zonen. De oudste (18) woont sinds zijn 6e bij mij en volgt nu MBO. De jongste(13) woont bij zijn moeder en die heb ik in geen 6 jaar meer gezien. Mijn zoon(18) krijgt nu veel foto’s op de app van de jongste en ik dus niet. Zij verteld de meeste bizarre verhalen van mij aan de jongste. Hij mag niet met mij bellen, mailen of ander contact. Zelfs scholen en medische zorg wordt verzocht om geen info te geven aan de vader. Zij is inderdaad door haar moeder “verhuurd aan ouderen” in haar jonge jaren. Ze heeft nooit psychische hulp aanvaard. Haar moeder heeft er 7 jaar voor gekregen en de vader 6 maanden. Dit wist ik pas, toen ze zwanger was. Dus heb ik ze niet verlaten, maar gewoon gewerkt om het gezin draaiende te houden. En haar gat in haar handen.
Dag Monique,
‘Alleen als omstanders het lef hebben om niet meer weg te kijken, kan het giftige proces van ouderverstoting worden doorbroken!’
Mij is onlangs weer gebleken dat ze dát lef nou net niet hebben.
Maar denk nu niet meteen dat ze laf zijn.
Ze hebben namelijk wél het lef om te proberen om mij te intimideren.
Zo staan ze bijvoorbeeld vlak voor mijn neus volstrekt onsamenhangend te schreeuwen hoe verschrikkelijk ik wel niet ben.
Elke inhoud ontbreekt hierbij.
Het komt op mij over als betreft het voor hen een zaak van leven of dood.
Je zal maar moeten toegeven dat je zó beetgenomen bent, dat je zó aan de verkeerde kant van goed en kwaad terechtgekomen bent.
Ik krijg geen kans om te zeggen dat ik dat heel goed kan begrijpen.
Dat ze wat mij betreft allang vergeven zijn.
Dat het helemaal niet om mij gaat.
Dat het mij puur en alleen om een kind gaat.
Een kind, lieve mensen waar dan ook, kijk toch alsjeblieft niet langer weg!
Met hartelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
Het is allemaal zo herkenbaar, niemand die wat doet,althans menen dat ze het goed doen. Ik als moeder van drie kinderen in de tijd van 1986 3,5 en 7 jaar oud heb heel wat achter de kiezen om gehoor te krijgen,maar na 32 jaar is het nog steeds nul, nul. De kinderen zien mij nog steeds als schuldige ouder, ik heb alle stukken bewaard , waar ze kunnen zien dat ik er echt alles aan gedaan heb om mijn kinderen te blijven zien. Maar de kinderen geloven mij niet, en willen ook niets van de bewijsstukken zien. Ik heb tien jaar een gezinsvoogd gehad, die niets voorstelde, de rechter heeft mijn ex-man zelfs met een geldboete van 100 gld per dag opgelegd als hij mijn kinderen niet bracht, hij lapte alles aan zijn laars, de vakantie’s geregeld via de rechter, was de rechter vergeten de grote vakantie erin te vermelden, toen mocht ik mijn jongste dochter een week bij mij hebben, we zijn toen 5 dagen naar de Eiffel gegaan. Zondags werd het kind gebracht met een koffertje met alleen een onderbroekje en een paar sokjes, dus moest ik die maandag eerst nieuwe kleding voor het kind gaan kopen voordat we konden vertrekken, de zaterdag dat we net terugkwamen, stopten de politie voor de deur, kwamen ze het kind ophalen dat ik zou hebben ontvoerd, omdat de rechter dat niet vermeld had de grote vakantie. Of dat de kinderen op een zondagmiddag met de nieuwe stiefmoeder alle foto’s waarop ik opstond uit moesten knippen en op moesten spugen. Als mijn kinderen verjaardag hadden en ik belde werd door de stiefmoeder gezegd, die gek is aan telefoon. Kaarten en brieven die ik schreef aan mijn kinderen hebben ze nooit ontvangen, Cadeaus liet ik via de gezinsvoogd bezorgen aan mijn kinderen met brieven erbij, om te zeggen dat ik nog steeds heel veel van hun hield en dat ik ze nooit zou vergeten en altijd een grote plek in mijn hart voor hun zou hebben. Het heeft allemaal niet mogen baten na 32 jaar, ik schiet er nog steeds van vol, ik heb er een trauma van over gehouden van al die ellende. Ik ben naar het buitenland verhuisd met mijn huidige man, om zo een beetje afstand te kunnen nemen. Maar er gaat geen dag voorbij dat je er even niet aan denkt. Ik weet heel goed wat jullie allemaal mee maken.Ik wens jullie allemaal heel veel kracht om dit een plaats te kunnen geven,dit is een litteken voor het leven, als je je eigen kinderen niet meer kan zien.
Het is een vreselijke situatie, wij weten er alles van, een narcistische/psychopaat als vader, die alles in in het werk stelt en geen trukendoos te gek vindt om maar ‘zijn’ toneelstuk over de ruggen van de kindjes te spelen. Valse beschuldigingen/meldingen, onterecht 112 melding plaatsen, grootste leugens verspreiden en ga zo maar door.
Het zijn gewoon monsters, lappen alles aan de laars en helaas moet je in Nederland van goede huize komen wil je je ‘recht’ krijgen.
Het is een nachtmerrie/horrorfilm waar je in terecht komt.
Ik wens iedereen sterkte die in zo’n situatie zit.
Gevolgen van een valse aangifte….
Ondanks sepot, behouden omgangsregeling en gezamelijk ouderlijk gezag. Verdere uitleg is niet nodig, na de valse aangifte is alles exact verlopen zoals omschreven in bovenstaande. Dat ik al 16 jaar geen contact heb met mijn dochter, daar heb ik de laatste 2 jaar minder last van dan voorheen., ik leid een gezond en gelukkig leven. De valse beschuldiging: die achtervolgt je dagelijks en daar heb ik meer moeite mee en last van dan het verboken contact. Mensen realiseren zich idd de gevolgen niet. Vrijspraak, sepot, maakt niet uit. De beschuldiging is voldoende voor “levenslang”.
Roger Vergooszen
Dag Monique,
Bedankt voor je mooie blog over de rol van omstanders. Het is precies zoals je zegt.
Onbewuste omstanders zijn medeplichtig aan deze verschrikkelijke vorm van kindermishandeling die ouderverstoting heet. Maar eenmaal bewust geven kritische omstanders – die zich niet langer van alles op de mouw laten spelden – de verstoter aanzienlijk minder mogelijkheden om aan ouderverstoting te doen.
Omstanders die – vaak met verve – voor de verstoter opkomen, mogen zich realiseren dat ze – met dezelfde energie en inzet – een hele positieve cruciale rol voor het leven van deze kinderen kunnen vervullen. En wie van deze omstanders – velen hebben kinderen en zijn zelf liefhebbende ouders – kan daar nu tegen zijn?
Een kind heeft recht op twee ouders en waar deze nog in leven zijn ook op grootouders van beide kanten en overige familie. Een kind omvormen tot bondgenoot van slechts die ene ouder is zware mishandeling.
Laten we blijven hopen dat meer en meer onwetende omstanders wakker worden en veranderen in medestanders die helpen om ouderverstoting tegen te gaan!
Monique, jij doet er in ieder geval alle mogelijke moeite voor.
Hartelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
Wederom een indrukwekkende blog, Monique.
We blijven knokken om de bewustwording. Daarmee zijn we op de goede weg. immers, de weerstand vanuit het verstotend kamp is groots.
Vlak daarbij ook niet degenen die aan ons leed verdienen niet uit. De baantjes, het verdienmodel. Stuitend is de rol van het Ministerie van J&V (niet voor niets zijn die lettertjes nu omgedraaid) En het platform Rouvoet/Scheiden zonder schade, die passende oplossingen niet alleen uit de weg gaat, maar zelfs boycot.
Verandering zal vanuit de maatschappij moeten komen. Vanuit de burger. We zullen elkaar aan moeten spreken en niet mee gaan in deze vreselijke vorm van kindermishandeling en ex-partner geweld. We zullen jouw blog weer delen en elkaar steunen ,
Liefs Annemarie
Herken Ouderverstoting
Beste Omstanders,
Naast dit fantastische blog van Monique is het ook zeer de moeite waard om voor informatie over ouderverstoting te rade te gaan bij de website van Annemarie van Mackelenbergh namelijk: http://www.herkenouderverstoting.com.
Heb je weinig tijd te besteden, kijk dan in ieder geval alvast even onder het kopje downloads – folders.
Met vriendelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
Vandaag mijn laatste portie van de eerste 1000 folders huis-aan-huis bezorgd. De meeste mensen spreek je dan natuurlijk niet.
Gelukkig waren er een aantal belangstellenden die ik van een toelichting mocht voorzien. Eén van hen begreep ineens veel beter wat er bij een collega speelt.
Twee mensen zeiden aanvankelijk dat ze geen ouders meer hadden en daar mocht ik dus ook nog even wat uitleggen.
Van een ander kreeg ik mijn folder agressief versnipperd weer in mijn handen gedrukt, tja …
Samen Sterk!
Met vriendelijke groeten,
Ingeborg Steijlen
Hier sinds 23 mei 2017 een variant op ouderverstoting. In 2012 gescheiden maar zijn vrienden. HIER kregen we te maken met een woedende puber van 16. Heeft met hulp van school EN JBRA, Jeugdzorg Nedeland, Spirit en De Bascule zijn hele familie geëxcommuniceerd. Op bijeengefantaseerde gronden direct VOTS en UHP. JBRA probeerde mij zelfs direct uit de ouderlijke macht te kiepen maar daar stak de rechter een stokje voor. Maar ja, vorige maand werd zoon 18, dus exit JZ. En nu? Geen idee!
So much voor professionals… HULP? Nee, nooit gekregen. Kind bij pleegouders gegooid en deurtje dicht.
Ik zit op dit moment midden in deze zieke situatie waarbij inderdaad juist zoals ze zichzelf noemen JEUGDBESCHERMING. Gelukkig is het mijn ex “nog” niet gelukt om mijn kind zo te manipuleren dat hij mij niet meer wil zien maar heeft wel gezorgd dat jeugdzorg denkt dat ik een gevaar voor hem ben. Ondanks dat bij de speltherapie is gebleken dat dit niet het geval is mag ik mijn eigen kind nu al een jaar 2 uur in de week zien, onder toezicht binnen gehoor afstand. Dan te bedenken dat mijn zoon in februari dit jaar nog lag te gillen en huilen bij jeugdbescherming in de hal NEE IK WIL MET JOU MEE MAMA IK WIL MET JOU MEE durft hij op dit moment niet eens meer uit te spreken dat hij mij mist. Mijn ex doet aan ouderverstoting en jeugdbescherming helpt hieraan mee door het beperkte contact.
Herkenbaar, zit in exact dezelfde situatie. Ik heb een donkerbruin vermoeden om welke jeugdbeschermingsinstantie dit gaat. Volgt zelfs het advies van RvK niet eens op. Eind maart 2019 hoger beroep, ik ben huiverig. Bang voor de dag dat ik mijn kinderen nooit meer zie. Onverteerbaar en kapot van verdriet. Het voelt of er een lichaamsdeel zonder verdoving van mijzelf geamputeerd is.
Wederom een artikel dat de spijker op de kop slaat! Ik mis in de hierboven genoemde opsomming nog CJG, Kenter Jeugdhulp, Gezinsbeschermers en een bijzonder curator. Hiermee heeft mijn man gedurende 3 jaar intensief mee te maken gehad. Gevolg: mijn man ziet dochter al bijna 2 jaar niet meer en zoon sporadisch. Wij hadden een rechter die het na de 4e rechtszaak nog probeerde; het hele gezin werd doorverwezen voor een psychiatrisch gezinsonderzoek. Ha, dachten we, nu zal er wel iets naar boven komen want moeder heeft al haar leven lang psychische problemen (loopt bij psycholoog en psychiater) en zet de kinderen tegen de vader op terwijl de kinderen nooit problemen met vader gehad hebben. En daar kwam wederom een hoop onkunde naar boven; geen enkele instantie is in staat zo’n onderzoek te verzorgen! Ook de rechter weet het niet meer; omgangsregeling van de baan en vader staat met lege handen. Hij mag toekijken hoe zijn kinderen alle kansen op een normaal, stabiel leven worden ontnomen en wel elke maand alimentatie betalen. Dit is recht in Nederland. Een ouder het recht geven om kinderen geestelijk te mishandelen. Triest, heel erg triest!
Hier is in mijn (ons) zeker een duidelijk geval van ouderverstoting, al 3,5 jaar bezig met mijn ex maar die houdt stellig vol dat ze niet aan ouderverstoting doet, maar ondertussen blijven melden bij de hulpverleners dat ik mijn dochter mishandel, en daar nu het afgelopen jaar alleen maar aangiftes krijg ondanks dat mijn ex mijn dochter al een jaar bij mij vandaan houdt. Tevens heeft ze een nieuwe relatie en die draagt ze voor als de nieuwe vader van mijn dochter, doet ze nu ook bij alle instanties, tevens word ik nog steeds overal en met iedereen als de boze kwade vader neergezet die zijn kind mishandeld, en mijn dochter mij nu niet meer wilt zien en gaf aan dat ze een nieuwe vader heeft die wel lief en leuk is.
Tevens wil mijn ex niet meewerken aan contact en omgangsherstel die door de rechter is opgelegd, ook al maak ik bij alle hulpinstanties het verweer dat ze aan ouderverstoting doet, maar wordt gewoon afgewezen met het excuus dat zal wel mee vallen of is niet aan de orde, maar als mijn ex een melding of aangifte doet van kindermishandeling dan staan ze direct bij mij op de stoep, om verantwoording af te leggen, ook de rechter tikt mijn ex op de vingers van “mevrouw dat moet u niet doen” en daar blijft het bij. Hoe lang moet dit nu nog doorgaan, duurt nu al 3,5 jaar na de scheiding, wat is de volgende stap van mijn ex, het zal me niet verbazen dat ze melding of aangiftes doet van kinder of seksueel misbruik in welke vorm dan ook om haar doel te verwezenlijken
In Nederland kun je beter boer zijn dan kind. Goed blog weer Monique. Bijzonder dat de minister van Landbouw afgelopen weekend nota bene een beroep doet op alle (niet professionele) erfbetreders om volwassen boeren te helpen en te beschermen. Dit terwijl de professionele ‘erfbetreders’ (ofwel de omstanders) bij kinderen alleen maar (blijven) wegkijken. Let wel, ik heb het hier over professionals en deskundigen zoals leerkrachten, jeugdzorg (Juzt), de Raad voor de Kinderbescherming en last but not least onze Familierechters in Nederland! Hierbij een oproep aan de minister van Volksgezondheid en de minister voor Rechtsbescherming om snel uit hun spreekwoordelijke hokken te komen. Het is nu aan uw heren ministers om de minister van Landbouw te volgen, dit in het belang van alle (verstoten) kinderen.
Omstander van Babs en Floris die ook niet werd gehoord…